Repeteren op de gitaar

Ethan liep naar de garage waar hij zou gaan repeteren. Hij had zijn gitaar al op zijn rug hangen en glimlachte. Hij keek naar de apparatuur die er stond. Dat was niet bepaald mis. Hij sloot zijn gitaar er op aan en zorgde er voor dat de instellingen goed waren. Hij begon er op te spelen. En naar zijn gevoel ging het goed. Hij grinnikte en stopte even. Hij zette zijn gitaar in het gitaarrek en liep even naar de lijst. Was hij nog maar de enige? Hij zou hoe dan ook wat bandleden meer moeten hebben voor hij echt zou kunnen spelen.

Rustig liep Rhyna wat in het rond, en heel af en toe zei ze gedag tegen de mensen. Toch voelde ze zich in het kasteel een beetje eenzaam, waarna ze dan maar eens bij de werplaats ging kijken. Haar ogen sloot ze dan ook heel even kort, en ze voelde dan opeens dat haar teken begon te branden. Even keek ze in het rond, en ze ging dan vluchtig in een steegje staan. Dit deed ze zodat niemand haar opmerkte, en ze zakte dan ook opeens door haar benen. Haar ademhaling was sneller dan normaal, en haar ogen waren puu van vuur geworden. Het teken activeerde zichzelf gewoon ookal kon ze goed met magie omgaan, maar helaas gaf dit een signaal aan dat er wat ging gebeuren.

Ethan liep even naar de deur en keek naar buiten. Hij glimlachte. Het was goed weer en dat deed hem goed. Hij hoorde twee mannen die praatte over de koningin. Serieus ze liep hier door de straat. Waar ze nu is weet ik niet.... zei er een. Ethan keek rond maar zag Rhyna ook nergens. Hij haalde zijn schouders op en ging verder. Hij pakte de gitaar op en speelde verder.

Rhyna stond in de donkere steeg, en ze sloot haar ogen van de pijn. Ze liet een cape tevoorschijn komen, waardoor men haar niet zou herkennen. Nouja ze was sowieso niet te herkennen aan het uiterlijk dat ze nu had, maargoed ze wilde niet dat mensen het wisten over haar gedaante die ze kon worden. Zo kalm mogelijk liep ze de steeg uit, en haar kleding was bij bepaalde stukken letterlijk verbrand. Ze zucht heel even diep, en ze hield de cape om haar hele lichaam heen. Ook haar hoofd was bedekt, en je kon enkel vuurogen zien onder de cape. Even keek ze langs haar naar het raam, en ze zag dan die jongen spelen op een gitaar. Kort daarna liep ze gewoon verder, en er liep dan ook opeens iemand tegen haar op. Ze greep deze bij de kraag, en ze duwde deze dan ook tegen het raam. Zijn ogen stonden met angst, aangezien hij in de vuurogen keek. Nog nooit had iemand deze gedaante van haar gezien, en haar hand was dan ook met klauwen.

Ethan keek strak naar het raam toen hij iemand met een cape zag lopen. Hij speelde rustig verder en merkte ineens dat er iets tegen de raam werd geduwd en hij keek op. Hij zag dat de man er tegen aan was gedrukt en hij legde de gitaar neer. Hij liep naar de deur en kwam buiten. "Kunnen jullie net ergens anders gaan vechten..." zei hij. "Laat die man toch met rust..." zei hij en liep naar de twee toe. Hij pakte de arm van de vrouw vast en maakte deze los van de keel. De man keek angstig om en rende gillend weg. REN VOOR JE LEVEN... kon hij er uit halen. Hij keek hem na en keek daarna naar de vrouw en begreep niet waar hij het over had.

Rhyna hield man met haar geklauwde hand vast, en ze keek recht in deze zijn ogen. Opeens hoorde ze de stem van de jongen die ze in het kasteel had gezien, maar ze negeerde zijn woorden op dit moment gewoon. Opeens kort daarna werd haar arm gegrepen, en ze merkte dan ook dat de man werd losgemaakt. Ze keek de man na, maar daarna ging haar blik naar ethan. Ze keek hem recht in de ogen aan, en ze trok haar arm met een ruk los. Haar emotieloze vuur ogen keken daarna naar het kasteel, en opeens begon ze te rennen. Hier kon ze niet veel meer doen, en dus was ze maar naar het kasteel gerend zonder nog om te kijken naar hem.

Ethan merkte dat ze naar het kasteel keek en zag dat ze begon te rennen. "Koningin?" zei hij verbaasd en werd nu nieuwschierig. Hij rende er achter aan en sprong op de daken om niet tegen iemand aan te rennen. Nu rende hij ook richting het kasteel en keek rond. Hij zag ze niet meer door de straten rennen. Ze zou dus al verder op zijn.

De cape was nog steeds om haar heen, en ze bleef maar rennen naar het kasteel. Ze mocht niet herkend worden, en dus was dit de beste oplossing. Ze zou naar het oude huisje in de geheime tuin gaan, maar natuurlijk wisten enkel degene die in het kasteel waren wat ze echt was van gedaante. Alle wachters, en ander personeel waren de enige die hierover wisten, en ze lieten het dan ook maar onder hen.

Ethan sprong omhoog en zag de koningin weer rennen. Hij wist op een bepaalde manier te vliegen door de zwaartekracht op bepaalde manier te manipuleren. Hij volgde haar en keek haar strak aan. Er was iets met haar aan de hand en hij wilde weten wat.