Het water in

Nuramon kwam met Rhyna aan bij de watervallen. Het water sloeg op het water maar je kon er in zwemmen,doordat dit geen doorstromende waterval was. Hij keek haar aan en grijnsde even. Dan deed hij zijn groene vest uit en legde die ergens op een steen,ook deed hij schoenen en broek uit en legde die allemaal op de steen,zijn wapen gordel legde hij achter de steen. Dan liep hij naar het water en dook er sierlijk in.

Rhyna liep rustig naast Nuramon, en ze keek dan ook in het rond. Even sloot ze haar ogen, en ze genoot van het geluid van de watervallen. Daarna keek ze naar hem, en ze keek toe hoe hij zijn kleren uittrok. Ze grinnikte heel even kort, waarna ze haar eigen kleding ook uittrok. Nouja zij deed gewoon alles uit, en ze ging dan voorzichtig het water in. Kalm zwom ze in het rond, maar toch keek ze even waar hij was. Soms kon ze zo genieten van het water, en dan wilde ze er vaak ook niet meer uit. Daarna ging ze onder de waterval staan, en ze sloot heel even haar ogen weer. Het water stroomde langs haar lichaam heen, en dat deed haar erg rustig worden.

Nuramon bleef een hele lange tijd onder water maar kwam toch wel weer boven. Hij keek even rond en zag haar staan onder de waterval. Hij grijnsde even en zwom dan naar haar toe en spletste wat water naar haar toe,dan stond hij ook op en keek haar een tijdje in haar ogen aan. Op zijn lichaam zag je vele ouden litekens ookal toonde die niet zo hard,door dat hij zichzelf heelde,maar ze waren er wel.

Rhyna had haar ogen gesloten, en ze genoot er dan ook van om even hier te zijn. Opeens voelde ze water op haar, en ze deed dan haar ogen open. Ze keek hem in de ogen aan, waarna ze hem dan terug nat begon te maken. Daarna deed ze hem kopje onder, maar dan wel met een brede grijns op haar gezicht. Algauw zwom ze weg van hem, om te voorkomen dat hij haar kopje onder zou doen. Niet dat het haar zou lukken, maar toch kon ze zo een voorsprong hebben op zijn tegenaanval.

Nuramo grijnsde en even later was hij onder water,hij kwam weer boven en begon naar haar te zwemmen. Na een tijdje was hij bij haar maar hij dook onder water en trok haar aan haar arm mee onder,hij grijnsde even en gaf haar onder water een kus op haar lippen en liet haar dan los en zwom naar een steen waar hij zich achter verstopte.

Rhyna keek in het rond, en ze sloot haar ogen heel even keer kort. Dan merkte ze dat hij naar haar kwam, en opeens werd ze onder water mee getrokken. Onder water keek ze naar hem, en ze voelde dan zijn lippen op de hare. Daarna merkte ze dat hij opeens verdwenen was, en ze keek dan ook in het rond. Ze begon dan maar te zoeken naar hem, maar om eerlijk te zijn vond ze hem niet meer.

Nuramon keek voor zich uit toen hij tegen de steen leunde,in de verte lag de stad en daar nog verder achter lag Alfenmark welliswaar. Toen het voor hem te lang duurde tilde hij zichzelf op de steen en keek haar aan. "Zeg,als jij me ooit moet gaan zoeken,dan kan ik denk ik wel lang wachten hoor"zei hij tegen haar. Zonder het zelf door te hebben zat een man hun te observeren vanuit de bomen.

Rhyna bleef naar hem zoeken, en dan ging ze maar boven water. Opeens schrok ze even van zijn stem, en ze keek dan naar hem. "Ik kan er niet aandoen dat ik je niet vind gekkie." Zei Rhyna dan grinnikend tegen hem, en ze omhelsde hem dan ook heel even kort. Voor een tijdje sloot ze haar ogen, maar dan zwom ze sierlijk een rondje om hem heen. Ze keek hem verleidelijk en sexy aan terwijl ze rondom hem zwom, maar dan keek ze kort in het rond.

Nuramon keek haar aan en grijnsde eventjes. "Tja das ook wel waar"zei hij tegen haar en glimlachte even toen hij een knuffel kreeg. Dan keek hij haar aan en volgde haar met zijn blik toen ze rondom hem zwom. Toen ze tot stilstand kwam zwom hij naar haar toe en stond nu dus ook achter haar,hij sloot zijn armen om haar heen waardoor zijn handen nu op haar buik lagen.

Rhyna keek nog steeds met dezelfde blik, waarna ze dan zijn woorden hoorde. Als ze stilstond voelde ze plots ineens twee handen op haar buik, en ze sloot dan ook haar ogen. "Ik hou van je Nuramon." Zei Rhyna dan ook zachtjes tegen hem, waarna er dan opeens een dikke mist tevoorschijn kwam. Ze keek verbaasd om haar heen, maar ze kon niets zien. Zelfs zijn handen waren niet zichtbaar met die mist, wat haar wel een beetje in paniek deed slaan. "Nuramon? Waar ben je?" Vroeg Rhyna dan in paniek, en ze keek dan ook om haar heen.

Toen de mist opkwam voelde hij een drang om haar dichter tegen hem te trekken maar voor hij het wist werd hij weg getrokken van haar,hij wist zich los te trekken en draaide zich zoekend om. Dan werd hij op zijn slapen geslagen en hij sloot even zijn ogen en sloeg iemand recht io zijn gezicht,maar dan voelde hij sterkere handen opzich heen en een sherp mes tegen zijn keel,hij werd gezegd te zwijgen. Ze sleurde hem uit het water en deden hem zijn broek aan,de rest lieten ze achter,dan namen ze Nuramon ook mee,na hem op het achterste van zijn hoofd te hebben geslagen.

Rhyna zocht in paniek naar hem, maar ze vond hem niet door de mist. Pas dan als ze merkte dat de mist verdween keek ze in het rond, waarna ze dan enkel zijn spullen zag liggen. Ze zwom direct naar de kant, en ze trok dan vlug haar kleren aan. Algauw nam ze zijn kleren, en ze kreeg een beetje tranen omdat ze hem niet vond. "Wat moet ik doen?" Vroeg Rhyna dan in zichzelf, en ze nam zijn kleren plus zwaard dicht tegen haar aan. Even sloot ze haar ogen, maar daarna liep ze weer naar het kasteel toe. Eenmaal daar aangekomen liep ze naar haar geheime kamer waar niemand in kon komen, maar enkel zij wel. Ze zucht even diep, en ze nam dan de kleding uit de kast die ze normaal nooit zou dragen. Ze deed dan haar eigen kleren uit, en ze deed die kleren aan. Kalm keek ze in de spiegel, en ze keek dan kort naar de muur waar de twinblade aan hing. Ze snoof heel even diep, en ze greep de twee zwaarden vast. Deze begonnen meteen vuur te vatten, en ze reageerde dan ook op de stem van haar. "Feronis en Dragonis ik heb jullie nodig. Help me om Nuramon te zoeken." Zei ze in een taal die onbekend was voor de anderen, maar verstaanbaar was voor de twee zwaarden. Deze bleven in vuur en vlam staan, en ze begon dan weer vuurogen te krijgen.

Nuramon was diep in het bos gebracht en was daar in een grot gestoken,nog steeds zag hij niets omdat hij bewusteloos was. Dus iemand had hem op de grond gelegd en twee nagels door zijn armen geslagen waardoor hij vastzat en niets meer kon doen. Dan brande iemand met een ijzere staaf enkele tekens in zijn borst,en ging er een van de vrouwen op hem zitten. Dan begonnen de andere hun zwaarden te slijpen maar de vrouw bleef op hem zitten en gaf hem enkele kusjes in zijn nek. Nuramon ontwaakte maar de vrouw had haar hand op zij ogen gelegd. "Komop Rhyna,doe niet zo belachelijk"zei hij tegen haar. De vrouw legde haar hand op zijn schouder en zette daar haar nagels diep in tot hij begon te bloeden,bij zijn andere schouder deed ze het ook. Daardoor wist hij dat ze dit niet was en hij bewoog met zijn benen om zich recht te trekken maar voelde dan de spijkers in zijn vel en schreeuwde het uit.

Rhyna klom via het raam naar buiten, en ze liet dan vleugels tevoorschijn komen. Haar haren waren vuurrood geworden, en vervolgens liet ze dan de zwaarden los. Deze schoten opeens weg om Nuramon te gaan zoeken, maar dan in de echte vorm van hun. Ze voelde hoe haar ogen begonnen te branden, en dat betekende maar één ding. Ze werd erg woedend, en ze begon te veranderen in een andere gedaante dan de phoenix zelf. Dat was de ergste gedaante die ze kon worden, en haar teken begon dan ook weer een fel licht te geven. Algauw hoorde ze het geroep van Dragonis, en ze vloog er dan als de bliksem naartoe. Haar handen kregen klauwen, en de klauwen voelden erg heet aan als men deze zou aanraken. Na een tijdje kwam ze aan de een grot waar Dragonis stond bij een boom, en ook Feronis was op de plek aangekomen. Daarna verdwenen ze weer in de zwaarden, en ze had hun twee dan ook weer vast. Ze zag dat er enkele mannen buiten kwamen, en ze kwam dan tevoorschijn. "Zozo wat doet een mooie dame als jij hier zo alleen in het bos?" Zei één van de mannen, waarna ze dan op hen afkwam. De mannen hielden hun wapens al klaar, maar dan liet ze Dragonis los die hen gewoon door midden sneed. Dan liet ze ook Feronis los, en ook hij sneed enkele mannen in stukken. Kalm maar toch erg woedend liep ze de grot binnen, en de vlammen waren al rondom haar tevoorschijn gekomen.

Nuramon kon niets zien door de vrouw die nog steeds op hem zat. Hij had langzaam maar zeker geen gevoel meer in zijn hele lijf en zijn hoofd viel dan ook gewoon opzij en zijn ogen toe. De vrouw grijnsde en nam nu een dolk en plaatste die in het midden van zijn borst,zo werd de ziel eruit gesneden en de krachten van de persoon ontnomen. Ze stak de punt van het zwaard in zijn borst,maar dan keek ze op wie er binnen kwam en trok de dolk weer uit hem waardoor er bloed op zijn borst tevoorschijn kwam en zo naar de grond gleed. De vrouw smeet de dolk naar Rhyna en keek haar met een kleine angst aan. Nuramons armen waren helemaal onder het bloed gecovert.

Rhyna stond al dichterbij, en ze keek dan naar de personen die in de grot zaten. Haar ogen gingen echter naar Nuramon, en ze zag dan dat die vrouw wat deed. Haar vurige ogen keken haar doordringend aan, en het vuur werd zowat in de grot gespreid. De hitte werd de mannen teveel waardoor ze in as veranderen, maar daarna liep ze naar de vrouw toe. Opeens merkte ze de dolk op, maar deze ving ze dan met gemak op. Daarna stond ze opeens voor de vrouw, en de dolk stond nu ook in vuur en vlam. "Je hebt een domme zet gemaakt en daarvoor zal je boeten mens." Zei de zware stem van het wezen waar Rhyna in verandert was, en de vrouw werd dan bij de keel genomen. Algauw stak ze de dolk in de vrouw haar hart, en zo zorgde ze er ook voor dat de vrouw ook in as veranderde. Dan knielde ze neer bij Nuramon, en ze veranderde weer naar zichzelf. Met één korte blik keek ze naar de spijkers, en deze trok ze er dan ook opeens uit. Niet veel later scheen er een fel wit licht bij haar, en haar ogen werden dan ook plots spierwit. Ze legde haar hand dan op zijn hart, en ze sprak een spreuk uit dat ervoor zorgde dat een deel van haar krachten in hem kwamen. De wonden waren dan ook opeens genezen, en ze voelde zich wat zwakker worden. Hoewel het haar niet kon schelen dat ze zwakker werd, maar ze wilde hem redden.

Nuramon voelde op het moment niets meer,hij was aan het doodgaan tot hij een wit licht zag,maar dat was een ander dan hoe het normaal beschreven werd,hij liep er naar toe,en toen hij het bereikt had begon zijn hart weer te slaan en begon hij weer te ademen,zijn armen waren stijf omdat hij er al zolang lag. Hij wou rechtkomen maar dat lukte gewoon niet,toen hij haar zag gleed er een traan over zijn wang en hij balde zijn vuisten. "Is het voorbij"vroeg hij aan haar eb keek haar vragend aan,dan bewoog hij een zijn hand naar zijn borst,alle wonden waren toe en ook de wonden waar de spijkers hadden ingezet waren toe. "Dankje"zei hij zacht.

Rhyna keek naar hem, en ze bleef hem zekerheid helen. Dan merkte ze dat alles weer goed ging met hem, en ze zucht dan van opluchting. Kalm bleef ze bij hem zitten, en ze keek toe hoe hij haar aankeek. Ze merkte een traan op, en ze omhelsde hem heel even kort. "Ja het is voorbij." Zei Rhyna zacht tegen hem, maar voordat hij haar gezien had was gelukkig haar haarkleur en ogen weer normaal geworden. Ze sloot even de ogen, en ze hoopte maar dat hij niet merkte dat ze erg verzwakt was. Bijna al haar krachten had ze aan hem gegeven, maar ze hield zich voorlopig sterk. De twinblade Dragonis en Feronis waren bij hen gekomen, en ze zweefden dan ook boven hen. "Je hoeft me niet te bedanken om iets wat jij voor mij ook zou hebben gedaan Nuramon." Zei ze dan zacht tegen hem, waarna ze dan recht stond. Opeens zakte ze door haar benen, en ze zucht dan heel even diep. Ze was erg verzwakt, maar toch bleef ze proberen om recht te komen.

Nuramon keek haar aan en zuchte opgelucht. Dit had een leuke dag moeten worden zonder enige problemen,maar dat was hun blijkbaar niet gegunt. Toen hij de twee zwaarden boven hun zag zweven knikte hij even naar hun. "Ik bedank je mijn hele leven lang nog Rhyna,voor elke daad die je vericht bij mij"zei hij tegen haar. Toen ze recht wou komen en ze inzakte schoot hij recht en beet even op zijn tanden van de pijn. "Wat heb je percies gedaan bij mij"vroeg hij aan haar,hij voelde zich sterker dan normaal,ze had toch niet. "Waarom geef je zoveel kracht van jou aan mij,ik had het heus gered met minder."zei hij tegen haar. Hij ging naast haar zitten en keek haar ongerust aan,hij sloeg zijn arm over haar heen en zuchte even. "Je geeft teveel aan me Rhyna,doe dat niet meer,de volgende keer overleef je het misschien niet,en dat zu tienmaal erger zijn dan wat dan ook"zei hij.

Rhyna keek naar hem, en de zwaarden bleven maar zweven. Ze hoorde zijn woorden, en ze sloot heel even haar ogen. "Je gered net als in mijn droom." Zei Rhyna dan zacht tegen hem als antwoord op zijn vraag, waarna ze dan kort naar de zwaarden keek. "Jij had het meer nodig dan ik, en geloof me je had het niet gered met minder." Zei ze dan serieus tegen hem, en ze sloot weer even de ogen. "Ik geef niet teveel aan je Nuramon, aangezien ik je niet kwijt wil geraken. Als jij dood bent dan vermoord ik mezelf ook." Zei ze dan ernstig tegen hem, maar dan voelde ze opeens tranen opkomen. Dan wend ze haar blik af, en ze probeerde niet in zijn aanwezigheid te huilen.

Nuramon keek haar aan en liet een diepe zucht klinken. "Ik redde me heus,de kracht van de leeuw zat ook nog in mij,zodra die pas uit me is kan ik pas sterven"zei hij tegen haar en zuchte even. Hij keek even naar de hoopjes smeulende assen en keek dan weer naar haar. "Je bijzijn aleen is soms al te veel voor enig ander man die je begeerd,ik ben maar een simpele man,die toevallig de kracht van in de legendes heeft"zei hij tegen haar. Toen ze haar hoofd wende keek hij naar de grond. Ze had verdriet dat kon hij begrijpen,maar waarom huilde ze niet in zijn bijzijn. "Rhyna,je wil niet dat ik je zie huilen,geloof me ik weet me wel te redden uit zo'n situaties"zei hij zacht tegen haar,dan stond hij op en zuchte even. Hij ging tegen een rots niet ver van haar staan,en keek haar aan,met nog altijd die ongeruste blik.

Rhyna keek niet meer naar hem, en ze hoorde dan zijn woorden. Even wist ze niet meer wat zeggen, maar toch kon ze hem niet aankijken op dit moment. Dan keek ze naar haar zwaarden, en ze zucht even diep. "Dragonis en Feronis help me even recht." Zei Rhyna in de taal van de twee zwaarden, en deze deden dan ook wat ze zei. Dan keek ze kort naar hem, en ze hoorde dan zijn woorden over te veel. "Wat wil je daarmee bedoelen met teveel voor enige man?" Vroeg ze dan iets te hard, en ze keek hem dan kort aan. Daarna hoorde ze zijn laatste woorden, en toch weigerde ze om in zijn bijzijn te huilen. Ze kon het even niet meer aan, en dus besloot ze om de grot te verlaten. Tijdens dat ze de grot verliet veranderde ze weer in dat wezen, waarna ze dan gewoon wegvloog van de grot. Haar ogen stonden zo waterig dat ze onderweg begon te huilen, en ze had de TwinBlade dan ook vast zodat zij haar konden helpen.

Nuramon keek haar even aan en zuchte even aan. "Ik bedoel daarmee dat er veel andere mannen zijn die je begeren"zei hij tegen haar,toen ze verdween zakte hij in tegen de rots en haalde diep adem,hij legde zijn hoofd even in zijn handen en zuchte even diep. Dan veranderde hij in de leeuw en verdween weer uit de grot,richting het kasteel of naar ergens anders. Had hij iets verkeerd gezegd?