Spijt om die reactie

Rhyna was als de phoenix naar de bergen gevlogen, en ze krijste dan ook erg luid. Ze vloog naar een berg met een grot aan vast dat hoog aan de hemel reikte, en ze landde dan ook gewoon in de lucht. Haar ogen waren triestig, en ze zat dan ook in de grot. Ze veranderde dan ook weer in haar mensenvorm, waarna ze dan in de grot begon te huilen. Hoewel ze ook met haar vuisten in de grond sloeg, en ze wist totaal niet meer wat ze kon doen. Ze had het zo niet bedoelt op Nuramon, maar het kwam gewoon zo door die brief dat ze woedend was. Haar lichaam trilde dan ook, en ze wist nu zeker dat ze hem kwijt was.

Nuramon hoorde gekrijs en hij snelde de berg op. Toen hij even halt hielt brulde hij luider als normaal veel luider. Van woede,van verdriet,van alles wat door hem heen ging,maar ook van angst. Dan zette hij het weer op een lopen door de sneeuw zou hij normaal tragen worden maar hij rende naar boven zonder ook maar snelheid te minderen,hij moest haar vinden.

Rhyna huilde zachtjes terwijl ze de grond insloeg met haar vuisten, en het kon haar niet meer schelen. Ze had zichzelf verdriet en pijn doen leiden, en ze had ook nog eens tegen hem geroepen. Haar oren vingen geluid op van een brul, en ze herkende die dan ook. Ze kroop dan in de hoek van de grot, en ze keek in de richting van de ingang met betraande ogen.

Zo snel hij kon rende hij naar de grot,hij kwam daar dan ook aan en zocht naar Rhyna. "Rhyna,ik,het,ik had niet zo moeten reageren"zei hij en bleef maar aan de ingang van de grot staan. Hij keek naar de grond en schudde dan de sneeuw uit zijn manen. Hij had spijt veel spijt van hoe hij reageerde,en hij wou ook dat ze dit wist.

Rhyna bleef in de hoek zitten, maar haar ogen waren wel nog van vuur. Opeens zag ze hem in zijn leeuwenvorm staan bij de ingang, en ze snikte dan ook even zachtjes. Ze rilde helemaal van de angst, woede en vedriet, waarna ze toch nog bleef staan. Ze hoorde zijn woorden wel, maar ze durfde niet te reageren.

Nuramon werd des te langer hij daar stond banger om haar te verliezen,banger om iets te worden waar hij niet aan wou denken. Hij rende op haar af en legde zich naast haar neer en zocht naar haar hand en duwde die dan met zijn snuit op zich. Hij wou dat ze zich veilig en begeerd voelde. Nooit wou hij haar verliezen.

Rhyna bleef zitten in de hoek, en ze merkte dan ineens dat hij naast haar lag. Ze voelde haar hand op zijn vacht, en ze begroef dan haar gezicht in zijn manen. Ze huilde nog steeds, en ze hield hem dan ook stevig vast. Ze wist niet meer wat doen, en ze bleef zo bij hem zitten. Haar lichaam trilde dan ook nog steeds, en ze zou lange tijd hier blijven. Alleen ze wilde niet zonder hem hier blijven, en dat was dan ook haar bedoeling geweest voor als de koning zou komen. "Vecht niet..." Zei Rhyna dan al huilend tegen hem, waarna ze hem nog steviger vast nam.

Nuramon keek haar aan en hoorde haar gesnik en voelde dat ze trilde. Hij hoorde haar en zuchte. "Rhyna,anders blijft hij komen,laat me vechten,ik ben sterk genoeg om hem aan te kunnen,ik kan hem ook nog altijd neer bliksemen als je dat wilt"zei hij met een grijnsje tegen haar. Eigenlijk had hij niet mogen grijnzen want dit was een gehele foute situatie daarvoor.

Rhyna hoorde zijn woorden, maar ze wilde niet dat hij met die koning vocht. Ze hield hem steviger vast dan eerst, en ze snikte dan ook nog steeds. "Trouw met me dan kan hij niets doen." Zei Rhyna dan al snikkend tegen hem, en ze bleef hem heel stevig vasthouden. Ze wilde hem nooit meer loslaten, aangezien ze niet zonder hem kon.

Nuramon kon het niet aan om haar zo te zien. Hij wou zo graag vechten voor haar. Maar de vraag die hij net hoorde sloeg alles. "Trouwen,meen je het nu of dol je met mij"vroeg hij aan haar en keek haar even aan. Hij hefte zijn hoofd en keek haar even aan. "Is het niet te overhaast"vroeg hij. Als je 3000 en zoveel jaar liefde voor elkaar te overhaast vond hoe oud moest je dan zijn.

Rhyna bleef zo zitten bij hem, en ze hoorde dan zijn woorden. "Ik maak geen grapjes. Je weet niet hoe sterk die koning is." Zei Rhyna dan tegen hem, aangezien zij hem al had zien vechten. Ze hoorde dan zijn woorden, en ze schudde haar hoofd dan ook. "Ik meen het echt Nuramon en nee het is niet overhaast. Ik wil jou en niemand anders, en ik weet dat hij niets zal doen als ik getrouwd ben." Zei ze dan tegen hem, waarna ze haar tranen weg veegde.

Hij hielde zijn hoofd even schuin en keek haar even kort aan. "Ik wil alles doen om je bij mijn zijde te hebben,maar wat gaat het hof zeggen als wij trouwen een simpele generaal met de koningin"zei hij dat tegen haar en krabte even droog achter zijn oor met zijn poot. Hij gaf haar een zachte lik over haar gezicht en keek haar dan weer aan.

Rhyna keek naar hem, en ze hoorde dan ook zijn woorden. "Ze zullen het wel toestemmen geloof me, als ik iets wil dan weten ze dat ze niet moeten tegen spreken." Zei Rhyna dan tegen hem, en ze voelde dan ook een lik over haar gezicht. Dan duwde ze hem ineens om, en ze begon zijn buik te strelen. "Het spijt me dat ik zo boos was, maar het kwam door de brief, en ik wilde je al helemaal geen pijn doen." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze keek naar hem.

Toen hij werd omgeduwd en gestreeld werd over zijn buik begon hij te spinnen. Tja hij was een kat voor iets. "Het geef niet,maar loop niet meer weg van me,ik ging door hel Rhyna."zei hij tegen hem en sloot even zijn ogen. "En weetje nu hoef je niet je vuur te gebruike om je warm te houden,aangezien je een eigen verwarming hebt"zei hij tegen haar. Hij gaf haar een zachte lik over haar hand. "Ik wil heel graag met je trouwen als dat je gelukkig maakt"zei hij.

(Gotta go)

Rhyna keek naar hem, en ze streelde hem dan ook gewoon verder. Ze hoorde zijn woorden, waarna ze endelijk een glimlach liet tevoorschijn komen. Dan grinnikte ze om zijn woorden over verwarming, en ze bleef hem op zijn buik strelen. "Alleen als jij het ook wilt, en het jou ook gelukkig zal maken Nuramon." Zei Rhyna dan tegen hem als antwoord op zijn laatste woorden, en ze gaf dan enkele kusjes op zijn buik.

"Rhyna het zou mij altijd gelukkig maken om aan jou zijde te mogen staan"zei hij tegen haar en voelde de kriebelende kusjes op zijn buik waardoor hij even zachtjes gromde,maar niet van woede gewoon van genot. "Ik hou van je en ik wil voor eeuwig de jouwe zijn"zei hij zacht tegen haar.

(Oke nu ga ik)

Rhyna keek naar hem, en ze voelde hoe haar hart een sprongetje maakte. Toch bleef ze hem verder lieve kusjes geven op zijn buik, en ze streelde dan zijn snuit heel even zachtjes. "Ik hou ook van jou mijn koning." Zei Rhyna dan héél zachtjes, waarna ze hem dan een kus op de lippen gaf ookal was hij een leeuw.

Nuramon genoot van elke aanraking en van elk woord dat ze tegen hem zei. Het gestreel op zijn snuit deed hem meer deugd dan wat dan ook. Hij hoorde dan ook wat ze zei en beet even kort op zijn kaak,tuurlijk hij werd koning. Toen voelde hij een kus op zijn lippen waardoor hij haar een lik gaf na die kus.

Rhyna glimlachte naar hem, en ze bleef hem strelen. Haar ogen sloot ze even van die lik, en ze grinnikte dan ook even kort. "Hmm ik denk dat ik hier een kat ga moeten wassen." Zei Rhyna dan plagerig tegen hem, waarna ze hem in de ogen aankeek. Er verscheen een glimlach om haar lippen, en ze beet dan speels in zijn oor. "Hmm misschien is kat aan het spit wel lekker." Zei ze dan plagerig, en ze grinnikte dan ook weer even.

Nuramon keek haar met een droge blik aan en grijnsde even. Toen voelde hij een zachte beet in zijn oor die hem eigenlijk geen pijn deed,maar ach wat. Hij was blij dat alles weer goed was. Toen schudde hij wild zijn hoofd. "Echt niet lekker"zei hij dan en keek haar even aan. Hij wist zich weer recht te zette en duwde haar speels met zijn hoofd om en ging boven haar staan. Hij legde zijn hoofd op de plaats waar haar hart was en hoorde het slaan.

Rhyna keek hem met een grinnikje aan, en ze keek dan naar hem als hij een reactie gaf op wat ze zei. "Hmm ik denk daar toch wel anders over hoor, maar dat komt dan ook omdat je er zo lekker uitziet." Zei Rhyna dan met een grijns, en opeens werd ze zelf omgeduwd. Met een droge blik keek ze naar hem, en ze liet hem dan maar gewoon doen. Ze aaide zijn snuit dan ook weer, waarna ze kort haar ogen sloot.

Als hij wou viel hij zo in slaap op haar,maar dan werd ze verpletterd door zijn gewicht. Door haar woorden werd hij lichtjes rood onder zijn vacht,aleen was het niet zichtbaar. Dan begon hij te snuffelen,hij snuffelde haar hele lichaam af,omdat hij wist dat dit kietelde bij haar. Maar hij deed het voorzichtig moest zijn mond opengaan dat geen een van zijn tanden haar zou raken,want daar had hij bang van. "Nou ik kan je ook wel zo gaan op peuzelen,ik heb vandaag nog niet gegeten weetje"zei hij met een grijns.

Rhyna keek naar hem, en ze bleef zijn snuit nog even strelen. Dan merkte ze opeens dat hij begon te snuffelen, en dat deed haar dan ook giechelen omdat het kietelde. "Aah stop dat kietelt." Zei Rhyna dan al lachend tegen hem, waarna ze haar ogen kort sluit. "Nou ik heb ook niets gegeten vandaag hoor." Zei ze even grinnikend tegen hem, maar om eerlijk te zijn had ze niet echt honger. Ze moest nog twee stapels doen, maar dat liet ze gewoon staan. Ze wilde nu echt niet terug gaan naar het kasteel, waarna ze haar ogen sloot en alsof deed dat ze sliep.

Nuramon keek haar met een grijnsje aan,toen ze haar ogen voor de tweede maal sloot legde hij zijn kop naast haar hoofd,waardoor hij deels op haar schouder lag. Hij gaf haar nog een zachte lik en ging dan gewoon van haar af en liep naar de uitgang,daar ging hij iten en hij staarde het wit in.

Rhyna voelde dat hij op haar schouders lag, en ze voelde ook plots een lik. Daarna keek ze hem na als hij bij de uitgang ging zitten, waarna ze rustig naar hem ging. Ze ging lekker op hem zitten, en ze omhelsde hem dan ook gewoon. "Oh Nuramon je bent echt de enige voor me." Zei Rhyna dan zacht tegen hem, waarna ze dan haar ogen kort sloot.