Verbergen voor alles

Rhyna was ondertussen naar hier gerend, en ze keek vluchtig om haar heen. Haar vuurogen waren alert, maar daarna liep ze gewoon het oude huisje binnen. Hier zou ze voor een lange tijd blijven, en ze zucht dan ook heel even diep. Ze hoopte maar dat er niemand haar zou ontdekken, of beter gezegd ontdekt heeft. Kalm ging ze naar boven, en ze ging op een stoel zitten. Gelukkig kon niemand in het huisje zien, aangezien het hier erg donker was. Nouja je kon niets zien omdat er puur zwarte gordijnen voor de ramen hingen, en dat was dan om te voorkomen dat mensen haar zouden zien als ze toegang krijgen tot de geheime tuin. Dat werd namelijk 2 keer per jaar toegestaan, maar dat was dan bij speciale gelegenheden dat de bewoners naar hier mochten komen.

Sorax vloog richting het kasteel en zag degene met de cape nog net de geheime tuin door rennen. Hij merkte dat wachters hem hadden opgemerkt en pijlen op hem schoten. Hij liet ze allemaal veranderen in lucht en hij schoot naar beneden. Hij landde op het dak en klopte even zodat ze zou horen dat hij er was. Hij sprong naar beneden en wilde de deur openen dat niet lukte.

Rhyna bleef zitten op de stoel, en ze sloot haar ogen dan ook voor lange tijd. Ze hoopte maar dat ze rust kon vinden, maar dan hoorde ze plots wat geluid van pijlen. Even keek ze met haar vuurogen op, en ze hield de cape nog steeds om haar heen. Daarna hoorde ze wat geklop, en ze wist dat er nog een raam openstond. Alleen wilde ze nu niet opstaan, en dus bleef ze maar zitten. Dan keek ze kort een stukje naar buiten, nadat ze de gordijn wat had verplaatst.

Ethan keek omhoog en merkte dat er nog een raam openstond. Hij knikte en klom naar binnen. Hij keek rond en zag niemand. Hij zocht de beneden verdieping af en zag niemand. Hij kwam daarna bij de trap uit. Hij liep deze rustig op. Iets aan de koningin had zijn intresse getrokken. Hij hoorde dat de tree onder zijn voet kraakte. Hij slikte even en keek recht naar boven waar de trap eindigde.

Rhyna zat naar buiten te kijken, en ze zucht dan ook even zachtjes. Ze voelde hoe de pijn van haar teken wegging, en dat was wel een opluchting van haar. Alleen had ze de angst dat ze ontdekt was, maargoed even keek ze naar de hemel. Ze leefde nu al zolang samen met het personeel en de wachters in het kasteel, en toch was ze er niet gerust in dat men haar ware kracht zou ontdekken. Opeens hoorde ze een trede van de trap kraken, en haar blik ging naar de deur. "Myrna ben jij dat?" Vroeg Rhyna dan zachtjes maar hoorbaar, en ze bleef naar de deur kijken.

Ethan keek op toen hij hoorde dat hij gehoord was. Hij hoorde een vraag. Myrna dat zou vast een bediende zijn. Hij slikte even. Hij liep de trap rustig op en liep richting de kamer waar ze zat. "Sorry maar ik ben Myrna niet..." zei hij en zuchtte. Hij keek haar weer aan. Hij was eerder ook weggestuurd en verwachtte dat nu weer. Hij was eerlijk gezegd wel brutaal om zomaar weer binnen te komen.

Rhyna hoorde eerst geen antwoord, en ze merkte ook dat de voetstappen dichterbij kwamen. "Myrna?" Vroeg ze weer zachtjes, en dan hoorde ze plots de stem van Ethan. Ze schrok dan ook waardoor de stoel de grond opviel, en ze merkte niet dat de cape van haar was gevallen. "W-wat d-doe jij hier?" Zei Rhyna dan eerder geschrokken dan kwaad, maar toch wist ze dat de woede snel zou toenemen net als daarnet. Haar vuurogen keken in die van hem, en ze deed dan ook een stap naar achteren.

Ethan keek haar aan en slikte. Hij zag haar gedaante maar hij voelde geen angst. Hij merkte haar vraag op en haalde zijn schouders op. "Als U wilt dan ga ik wel weer" zei hij en draaide zich om. Hij wachtte haar reactie af en zette een stap in de richting van de trap.

Rhyna wist niet wat doen, en ze hield dan ook de woede tegen. Nouja voor zover dat nog lukte, en ze bleef hem aankijken met haar vuurogen. Als ze merkte dat hij na zijn woorden weer naar de trap gaat wilde ze hem tegenhouden, maar uiteindelijk schoof ze uit door haar cape. Ze viel daardoor de grond op, waarna ze dan begon te zuchten. Ze kreeg maar geen woorden uit haar keel, en dus zweeg ze maar gewoon. Ze lag daar maar neer op haar rug, en ze keek dan naar het plafond.

Ethan keek om toen hij een doffe bonk hoorde. Hij keek op toen hij zag dat ze gevallen. Was hij keek even naar het plafond. Hij liet zich vallen en zweefde naar het plafond. Hij ging met zijn rug tegen het plafond liggen en hing nu boven haar. "Gaat het een beetje?" zei hij. Haar uiterlijk had hem niet afgeschrokken, integendeel, het maakte hem nieuwschierig.

Rhyna zucht even diep, en ze merkte dan opeens dat hij boven haar hing. Ze kon het niet laten om in zijn ogen te kijken, waarna ze dan heel even slikte. Ze voelde hoe de warmte toenam, maar daar gaf ze niet aan toe. "Het gaat wel." Zei Rhyna dan zachtjes tegen hem, en ze hoorde dan opeens de deur opengaan. Ze keek op toen ze de stem van Myrna hoorde, waarna ze Ethan dan vlug naar beneden trok. Ze trok hem naar de kast toe, en ze verbierg hem daar. "Blijf daar totdat de kust veilig is, aangezien als je ontdekt zou worden je de kerkers in zou vliegen." Zei ze dan zacht tegen hem, en ze ging weer op de stoel zitten. "Koningin ik kom u uw eten brengen." Zei Myrna dan met een glimlach, en ze plaatste het eten op de tafel. "Dankje Myrna en noem me voortaan gewoon Rhyna, anders voel ik me zo oud." Zei ze dan tegen haar, en ze glimlachte terug naar Myrna. "Maar u bent toch al eeuwen oud?" Vroeg Myrna dan zachtjes aan Rhyna, en ze knikte even kort als teken van ja. "Dag Rhyna." Zei Myrna dan zachtjes, waarna ze weer wegliep om naar het kasteel te gaan. "De kust is veilig." Zei ze dan zacht tegen Ethan die ze in de kast had gestopt.

Voor Ethan ging het vlug. Hij werd in de kast gestopt en luisterde om de woorden die er werden gesproken. "Eeuwen oud?" mompelde hij onhoorbaar en verbaasd. Hij merkte dat de kust weer veilig was en deed de deur van de kast open. Hij liep naar buiten en deed deze weer dicht. Hij liep naar Rhyna toe. "Smakkelijk" zei hij.

Rhyna zucht dan ook heel even diep, en ze kon er niet veel aandoen dat Myrna het vroeg. Myrna was zelf ook al veel ouder, en ze was ongeveer 120 jaar oud. Dat kwam er dan ook van als het hele kasteel elven waren, en ze keek dan naar Ethan. Even glimlachte ze ongemakkelijk, maar dan schoof ze het bord naar hem toe. "Neem jij het maar ik heb niet zo'n veel honger." Zei Rhyna zacht tegen hem, waarna ze dan vlak voor zijn neus ging staan. Ze keek hem weer in de ogen aan, maar verder deed ze natuurlijk niets.

Ethan keek haar aan en glimlachte. Hij merkte dat hij wat eten aangeboden kreeg en wilde het weigeren. Kom op, beleefd zijn, ze blijft de koningin... dacht hij. Hij glimlachte en at er wat van. Hij glimlachte en keek naar buiten. Hij wilde terug kijken en keek ineens recht in de ogen van de koningin die ineens vlak voor zijn neus stond. Hij slikte even en zijn ogen werden groot. Hij wachtte geduldig af wat er zou gebeuren en slikte het eten dat hij nog in zijn mond had door en keek haar terug aan.

Rhyna keek naar hem van toen hij wat begon te eten, en ze bleef dan ook naar rustig voor zijn neus staan. Ze merkte dat hij wat geschrokken keek, en ze glimlachte heel even kort. Daarna merkte ze een stukje in zijn mondhoek op, en ze nam dat daar dan weg met haar lippen. Kalm liep ze hem voorbij, en ze deed de gordijnen rustig open. Voor nu kon het geen kwaad, aangezien haar uiterlijk normaal was geworden. Het had niet veel tijd gehad om te ontwaken, want anders was Ethan hier nu niet meer.

Ethan glimlachte maar die veranderde in een verbaasde blik toen ze met haar lippen en stukje bij zijn mondhoeken weghaalde. Hij slikte even en keek haar even aan met een blik die verbaasheid uitstraalde. Was dat nou....Deed ze dat nou echt.....nee dat kon toch niet....of toch wel... ging het door zijn hoofd. Hij grijsnde lichtjes maar wat hij niet door had was dat hij bloosde. Iets wat hij niet vaak deed. De grijns ging weeer langzaam over in een glimlach. Toch wist hij niet wat hij moest zeggen.

Rhyna keek heel even om naar hem, en ze grinnikte heel even kort. "Vertel me eens waarom heb je mij gevolgt?" Vroeg Rhyna dan zacht aan hem, waarna ze dan naar hem toeliep. Ze keek hem weer in de ogen aan, maar dan merkte ze op dat hij begon te blozen. Dit deed haar een beetje lachen, aangezien ze nog nooit een man had zien blozen. Nouja ooit had ze dat wel gezien, maar dat was dan bij haar geliefde die in de oorlog was omgekomen. Even ging haar blik naar een schilderij van de koning, en ze zucht dan ook heel even diep.

Ethan hoorde haar vraag en keek op. Dat was voor hem eigenlijk ook niet echt duidelijk. Hij deed het gewoon in een opwelling. Hij glimlachte naar haar. "Ach U maakt me gewoon nieuwschierig, majesteit..." zei hij vriendelijk en glimlachte naar haar.

[inspiratieloos]

Rhyna keek hem kalm aan, waarna ze dan zijn antwoord hoorde. "Geloof me er is niets om nieuwsgierig over te zijn, aangezien je dood had kunnen zijn. Dat is nu net iets wat ik niet zou willen, maar dat is dan eerder omdat je een burger bent van de stad." Zei Rhyna dan rustig tegen hem, waarna ze dan haar mantel die ze onder de cape droeg uitdeed. Haar ogen sloot ze dan ook heel even kort, en ze liep naar het schilderij toe. Ze raakte deze heel even kort aan, en algauw herstelde ze zichzelf meteen weer.

Ethan glimlachte. "Ach ik ga liever dood door de koningin dan door een of andere dief die mijn huis overvalt.." zei hij met een nonchalante stem. Hij hoorde haar woorden en grinnikte. "Hmmm..." zei hij. "Iets zegt me dat dat niet helemaal waar is..." zei hij plagend. Hij keek met half toegeknepen ogen naar haar en grijnsde lichtjes.

Rhyna keek naar hem, en ze luisterde naar zijn woorden. "Toch had ik je hier op dit moment kunnen doden, maar je hebt geluk gehad dat het niet zo was." Zei Rhyna dan stilletjes tegen hem, en ze sloot dan heel even kort de ogen. Ze voelde de warmte door haar heen stromen, hoewel dat het een teken was dat deze weer gaan rusten was. Kalm liep ze dichter naar hem toe, en ze gaf hem een plagerig duwtje.

Ethan rolde met zijn ogen. Hij glimlachte. Hij keek haar aan. Hij merkte dat ze hem een plagerige duw gaf en hij deed net als of hij op de grond viel. "Oef..." zei hij toen hij neerkwam en keek haar aan. "Wow, jij bent sterker dan ik had verwacht.." zei hij. Soms kwam zijn kinderachtige kant echt naar voren, maar dat maakte voor hem niet uit. Hij was wel eens een gek persoontje, maar dat maakte zijn band met zijn vrienden en hem nou juist sterker.

Rhyna keek naar hem, en ze merkte dan dat hij op de grond viel. Ze kon even haar lach niet inhouden, en ze keek hem dan aan. "Ik ben niet dom hoor, en ik leef al veel langer dan je denkt." Zei Rhyna dan zachtjes, maar ze had het wel fijn gevonden om even te kunnen lachen. Toch zorgde ze ervoor dat hij op de grond bleef liggen, waarna ze dan op hem ging zitten. Even keek ze naar hem, maar daarna sloot ze gewoon haar ogen. "je bent nog zachter dan een stoel." Zei ze dan plagerig tegen hem, en ze bleef gewoon lekker liggen.

Ethan keek op toen hij merkte dat ze op hem ging zitten. "Ach dat kan komen door het feit dat ik......zeg..wat bedoel je daar nou weer mee.." zei hij op een plagerige stem. Hij moest even grinniken. Hij bleef echter gewoon liggen zonder zicht te verzetten. "Dat vat ik dan maar op als een compliment.." zei hij en gaf haar een knipoog.

Rhyna keek naar hem, en ze hoorde dan zijn woorden. "Dat je zachter bent dan een stoel, en dat ik je daarvoor vaker ga gebruiken." Zei Rhyna dan plagerig tegen hem, waarna ze kort haar ogen sloot. Ze hoorde dan zijn laatste woorden, en ze vroeg zich af of hij tegen kietelen kon. Dus begon ze dat maar eens uit te testen, en dat door hem eens grondig te kietelen.