Verbergen voor alles

Ethan hoorde haar woorden en keek op. "Ach dat hoor ik wel vaker.." wilde zei hij op het eerste wat ze zei. "Euh, wat ik meen dat niet goed gehoord had..." zei hij en keek haar vragend aan. Ineens voelde hij iets door zijn lichaam gaan en slikte. "Als je dat maar...LAAT!!!.." zei hij en hij lach dubbel van het kietelen.
"Zeg....kun...je....even....stoppen..." zei hij tussen het lachen door en slikte even.

Rhyna keek naar hem, en ze merkte dan dat hij opeens begon te lachen. Nog meer redenen voor haar om hem te blijven kietelen, en ze grinnikte dan ook heel even kort. "Oh had je wat gezegd ik hoor je niet hoor met al dat gelach." Zei Rhyna dan plagerig tegen hem, en ze begon hem nog harder te kietelen. Even stak ze haar tong naar hem uit, maar ze bleef gewoon lekker verder doen.

Ethan voelde dat het erger werd. Hij lachte zijn longen uit het lichaam. Hoe kon hij haar stoppen? Helder denken kon hij niet met al dat gekietel. Hij probeerde toch maar na te denken. Hij liet de zwaartekracht verdwijnen en nu zweefde ze allebei door de lucht. Hij grijnsde. Hij kon zich makkelijk bewegen in dit soort situaties maar Rhyna zou dit waarschijnlijk lastiger worden. Hij zweefde weg van haar en probeerde op adem te komen. "Phoehoe. U kunt kietelen dat wilt u niet weten.." zei hij en hijgde nag na. Toen hij eenmaal op adem was keek hij haar aan met een grijns op zijn gezicht die niet veel goeds voorspelde.

Opeens zaten ze de lucht in, en ze keek hem dan ook even raar aan. Daarna grinnikte ze omdat ze hem te pakken had gehad, maar ze kon wel iets terug verwachten. Even probeerde ze terug de grond op te geraken, maar dat lukte niet echt. Ook kwam ineens haar jurk naar omhoog, en ze snoof dan ook heel even kort. Doordat de stof zo licht was kon deze gewoon door het minste naar omhoog vliegen, en natuurlijk probeerde ze dat tegen te gaan. Dit was dan weer omdat ze een litteken op haar been had, maargoed enkel de wachters en de bedienden wisten hiervan.

Ethan grijnsde en maakte een paar loodjes aan haar rok zodat deze zeker niet omhoog ging. Hij glimlachte. Hij was in dat geval wel aardig. Hij glimlachte en ging achter haar zweven. "Eens kijken of ons koninginnetje tegen kietelen kan.." zei hij en begon haar te kietelen. Hij glimlachtte en wachtte af.

Rhyna keek verbaasd naar hem, en opeens merkte ze dat hij achter haar stond. Even wist ze niet wat er ging gebeuren, maar daarna schoot ze opeens zelf in de lach. Ze kon zichzelf nu wel laten ophangen, maargoed ze liet hem zijn wraak maar nemen. Even sloot ze haar ogen om het lachen tegen te gaan, maar of ze dat lang zou volhouden wist ze niet.

Ethan stopte naar een tijdje en glimlachte. Hij liet de zwaartekracht weer normaal worden en landde op zijn voeten op de grond. Hij keek de koningin aan. "Ja dat kun je verwachtten als je de enige echte 'Ethan' kietelt.." zei hij op een plagerige toon en keek het raam uit. Hij stond nu met zijn rug naar haar toe en was dus niet bewust van wat er zou kunnen gebeuren.

Rhyna belandde weer op de grond, en ze keek hem dan aan. Ze grinnikte heel even kort bij het horen van zijn woorden, en ze merkte dan dat hij met zijn rug naar haar stond. Even dacht ze eraan om hem weer te kietelen, maar dat deed ze dan uiteindelijk toch maar niet. Kalm ging ze naast hem staan, en ze keek ook rustig naar buiten. Ze glimlachte kort naar hem, waarna ze dan even kort begon te geeuwen. Ze begon wel wat moe te worden, maar dat liet ze niet merken.

Ethan glimlachte en keek op toen Rhyna naast hem kwam staan. Hij had nog een aanval verwacht en glimlachte. Hij zag ineens iemand wegrennen met een zak waar wat in zat. Hij zag er ook een paar wachters achter aan rennen. Waarschijnlijk een dief. Ethank wma gelijk in actie. Hij rende de trap af en sprong het raam uit. Hij rende op de dief af. Deze schoot een vuurbal op hem af. Ethan rolde met zijn ogen en sprong er met een sierlijke boog over heen. Hij rende naar hem toe en pakte hem bij zijn kraag. De dief liet de zak los en vloekte wat. Ethan keek naar de dief en rolde met zijn ogen. "Stelen van de koningin..slechte zaak.." mompelde hij.

Rhyna schrok even bij het zien van een dief, waarna ze haar blik dan op Ethan plaatste. Even wist ze niet echt wat er zojuist gebeurde, maar daarna liep ze maar vlug in de richting. Aangezien de wachters Ethan als een indringer zouden aanzien, maar dat zou ze wel tegen gaan als ze wat te zeggen hadden. Er was één van de wachters die plots een zwaard tegen Ethans keel plaatste, en ze kwam dan als hulp voor Ethan. "Laat die jongen gaan die de dief tegenhield, jullie mogen blij zijn dat hij er was of de dief was zeker ontsnapt." Zei Rhyna dan streng tegen hen, en de wachter liet het zwaard dan zakken. Ze bogen voor haar, en ze keek dan naar Ethan.

Ethan keek op toen hij een zwaard tegen zijn keel gezet kreeg. Hij slikte even. Hij keek naar de dief en zijn ogen verwijdde zich. Hij liet deze los en hield zijn handen voor zijn gezicht toen hij een vuurbal op zijn gezicht af zag komen. Hij rolde over de grond en keek op. Zijn armen voelde goed warm aan maar hij negeerde het. Hij rende op de dief af en sprong omhoog. Hij landde voor hem neer. "Ik zou het opgeven." zei hij. "Tegen mij kan je niet op." zei hij. Hij maakte een metale ketting en bond hiermee de handen van de dief op zijn rug vast. Hij duwde hem in de richting van de wachters. Hij zuchtte even.

Rhyna keek streng naar de wachters, maar daarna keek ze even geschrokken toen ze zag wat er zojuist gebeurd was. Even moest ze haar woede onder controle houden, maar de ogen hadden zich dan ook alweer gevormd. Ze schudde met haar hoofd, en ze probeerde deze nog steeds tegen te gaan. Dit keer lukte het haar, en ze deed dan teken naar de wachters dat ze de dief mochten meenemen. "Bedankt om het vangen van de dief." Zei Rhyna dan met een glimlach, en ze sloot heel even kort haar ogen.

Ethan knikte en glimlachte. "Het is niets. Ik zie niet graag iemand van zijn bezittingen beroofd worden.." zei hij. "En een vrouw zoals jou...ik denk dat iedere man dat gedaan zou hebben..." zei hij en gaf haar een knipoog. Hij grinnikte en keek even in de zak. Er zat werkelijk wel wat kostbaarheden in. Hij glimlachte en deed deze op zijn schouder. "Zullen we ze maar weer terug brengen.." zei hij en glimlachte naar haar.

Rhyna keek naar hem, en ze luisterde de hele tijd naar zijn woorden. Daarna richt ze haar blik kort op de zak, en ze hoopte maar dat het geen dierbare spullen waren. Kalm keek ze naar hem, en ze hoorde dan zijn woorden. "Ja is goed hoor, ik zal je wel de weg tonen." Zei Rhyna dan als antwoord op zijn vraag, maar ook was het soms moeilijk om de weg te vinden. Nouja zo waren er al eens burgers de weg kwijtgeraakt, en dus moest zij hen helpen.

Ethan keek haar aan en knikte. Hij liep met haar mee richting het kasteel en had de zak nog steeds op zijn schouder hangen. Hij keek af en toe naar de koningin welke richting ze op liepen en verder keek hij voor zich. Hij zweeg voor een tijdje.

Rustig liep ze met hem richting het kasteel, en ze hoopte maar dat haar teken niet weer begon te branden. Voorlopig had ze er geen last van, en dus kon ze kalm verder gaan. Haar ogen keken even naar hem, en ze had gemerkt dat hij af en toe naar haar keek. Ze glimlachte even kort naar hem, en ze liep dan weer verder naast hem totdat ze bij het kasteel waren.

Ethan liep gewoon met Rhyna richting het kasteel. Hij hield de deur netjes open voor Rhyna, hij had namelijk ook zijn manieren. Hij glimlachte naar haar en liep na haar het kasteel binnen. Hij liep vooruit. "Dan zullen we ze maar eens terug leggen.." zei hij. Hij liep ineens weer achteruit zodat hij naast Rhyna stond. "Welke kant op?" vroeg hij aan haar en grinnikte even.

Rhyna keek hoe hij de deur open hield, en ze liep dan rustig naar binnen. Met een glimlach keek ze hem aan, en ze keek dan naar de wachters die nogal keken. Ze bekeek hen streng, waardoor deze weer verder gingen met hun werk. Ze keek naar hem als hij vooruit begon te lopen, maar dan opeens weer naast haar kwam staan. "Gekkie toch." Zei Rhyna dan grinnikend, waarna ze hem voor liep om naar de kamer te gaan waar die spullen lagen.

Ethan volgde haar gewoon. "Gekkie toch.." zei hij zacht op een geimmiteerd stemmetje. Hij was nog steeds in zijn plagende bui en volgde gewoon Rhyna. Toen ze de kamer in waren zette hij de zak neer en haalde er een gouden kelk uit. Hij keek rond en zag een lege plek naast een zilveren kelk. Hij liep er naar toe en zette de gouden kelk er naast. Dit leek er wel op dat het daar stond.

Rhyna bleef kalm staan als hij alles goed plaatste, en ze glimlachte dan ook even kort. Daarna richt ze haar blik even op het goudzilveren beeld van de phoenix, en ze sloot heel even haar ogen voor een tijdje. Kalm keek ze wat in het rond, en ze liep naar Ethan toe. "Voor iemand die hier nog nooit binnen is geweest weet jij wel alles goed liggen." Zei Rhyna met een vriendelijke warme glimlach, en ze keek dan kort naar de zilveren kelk.

Ethan keek op toen hij hoorde wat ze zei. "Ach gewoon een goede gok.." zei hij. "En dingen goed overwegen en dan kom je er wel. Hij keek naar de muur waar een paar zwaarden hingen en er 1 miste. Hij pakte het zwaard uit de zak en plaatste deze netjes er tussen. Hij glimlachte en keek naar Rhyna.

Rhyna glimlachte naar hem, en ze keek dan toe hoe hij het zwaard weer plaatste. Daarna nam ze het zwaard weer, en ze keek er kort naar. Ze overhandigde hem het zwaard, en er verscheen weer een glimlach om haar lippen. "Hou hem maar." Zei ze zacht tegen hem, en ze keek dan kort in het rond.

Sorax legde een paar ringen op hun plek en pakte een medaille in de vitrine. Hij keek op toen hij de woorden van Rhyna hoorde. "Wat moet ik houden..." zei hij terwijl hij omdraaide. Hij slikte even. "Nee dat kan ik niet aannemen.." zei hij. "Dat is koninklijk bezit.." zei hij en keek even weg. Hij vond het een groot geschenk en wilde het wel aannemen maar vond het niet echt gepast. Hij keek naar Rhyna en keek daarna naar het zwaard.

Rhyna hield het zwaard nog voor zijn neus, en ze hoorde dan zijn woorden. "Ik schenk het jou als dank en eerbetoon, en ook word dit zwaard nooit door iemand gebruikt. Hij was één van de zwaarden die mijn vader van de goden had gekregen, en dit zwaard is gemaakt met het maanlicht door de maangoden. Nog nooit heeft iemand dit zwaard aangeraakt, aangezien het zwaard zijn eigenaar zelf kiest. Ik voelde de kracht van het zwaard toen jij het aanraakte, en dat wil zeggen dat hij jou gekozen heeft." Zei Rhyna dan zacht tegen hem, en ze sprak dan ook de waarheid hierover. Velen hadden geprobeerd het zwaard te nemen, maar deze weigerde steeds om bij de eigenaar te zijn.

Ethan keek met zijn ogen naar het zwaard en hoorde het verhaal van Rhyna en keek haar aan. Hij knikte en pakte met een hand de schede vast. Hij ging door zijn knieen en boog zijn hoofd. Het zwaard hield hij schuin naast zich en hij glimlachte. "Het is mij een eer..." zei hij met serieuze stem. Er was nu niets van plagerigheid in zijn stem meer te bekennen. Hijzelf had nog een zwaard thuis maar dat was een oude en een zwaard wat niet echt fijn te handelen was. Hij wist haast zeker dat dit zwaard, wat van koninklijke afkomst is, zeker fijner was dan het oudje dat hij thuis had. Hij bleef met zijn hoofd naar de grond gericht en bleef op zijn knieën staan. Hij wist niet hoe hij haar kon bedanken.