Van de grot naar het oude huisje

Rhyna was naar het oude huisje gevlogen, en ze keek dan kort om haar heen. Ze had een beetje spijt van haar reactie, maargoed nu kon ze toch niet meer terug. Even zucht ze heel diep, waarna ze terug in zichzelf veranderde. Daarna liep ze het huisje in, en ze vervolgde haar weg naar de slaapkamer. Daar ging ze op het bed liggen, en ze begon opeens te huilen. Ze voelde hoe haar lichaam verzwakt was, maar dat kon haar niet meer schelen. Haar hoofd had ze in het kussen gedrukt, en niets kon haar nog schelen nu.

Nuramon zat in zijn leeuwen gedaante achter het huisje en liet zijn kop hangen,hij vroeg zich af wat er met Rhyna was,ze reageerde daarnet zo bits. Hij liep naar de deur van het huisje en legde zijn oor daartegen en hoorde een gesnik,nu voelde hij zich schuldig,maar om wat. Hij legde zich neer en ademde even diep in. Aleen zijn pluizige vacht was een beetje te zien onder de deur omdat hij daar echt tegen lag.

Rhyna kon nergens meer tegen, en ze had het dan ook eens goed verpest. Ze kon zichzelf soms zo erg haten, en opeens vloog haar slaapkamer gewoon in brand. Dat was dan omdat ze zo kwaad werd op zichzelf, en het kon haar niet schelen dat ze er in zat. Nouja ze kon er goed tegen dus dat was geen probleem, maar toch was ze zowel verdrietig als woedend tegelijk. Haar ogen waren weer vuurrood geworden, en de tranen waren dan ook automatisch van vuur. Natuurlijk was dit niet echt een slimme zet, aangezien ze zo al haar krachten op kon gebruiken.

Opeens voelde Nuramon een warmte vanachter zich. Wat was ze aan het doen? Hij beukte de deur open en baande zich een weg door het vuur,wat eigenlijk makkelijk werkte. "Rhyna?"vroeg hij aan haar en keek haar aan,veel manieren wist hij niet om haar te kalmeren. "Het spijt me als ik je kwaad maakte,maar ik had gewoon even een irritatie in me zitten,en ik heb die blijkbaar met wat ik ook gezegd heb op jou afgericht"zei hij kalm tegen haar.

Rhyna merkte niet dat hij binnen kwam, en toch bleef ze het vuur nog hoger te laten komen. Het kon haar niet meer schelen, en ze was nu waarschijnlijk alles waar ze om gaf kwijtgeraakt. De tranen bleven maar stromen, waarna ze dan opeens zijn stem hoorde. Ze keek hem aan met betraande ogen, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Na een lange tijd was ze weer in zichzelf verandert, aangezien haar krachten op waren. Ze ging in het bed neerliggen, nouja ze viel neer in het bed en ze kroop inelkaar.

Nuramon veranderde zelf weer naar zijn mensen vorm en keek haar aan. Een diepe zucht weerklonk er even. Toen ze neer viel ging hij naast haar liggen en keek haar aan. "Rhyna,het spijt me echt waar. Ik hou van je"zei hij zachtjes tegen haar. Hij keek haar nog steeds aan en wist dat ze haar krachten had opgebruikt. Hij kon het deel dat ze aan hem had geschonken weer geven aan haar. En dat zou hij ook doen,maar hij kon dat onbewust toen zonder dat ze er iets van zou merken. Dat proces was dan nu ook in werking gesteld.

(moet gaan)

Rhyna had haar ogen gesloten, en ze bleef zo neerliggen. Daarna hoorde ze zijn woorden, en ze deed dan haar ogen open. "Dit is niet door jou, maar door mezelf." Zei Rhyna dan enkel tegen hem, en ze trilde dan ook heel even kort. Ondertussen was het vuur verdwenen, waarna ze dan dicht naar hem kroop. "Het spijt me dat ik zo reageerde, maar ik voelde me wat overstuur omdat ik bang ben je te verliezen." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze keek dan ook naar hem.

"Rhyna,je zult mij nooit verliezen"zei hij tegen haar en keek haar enigsins kalmerend aan. Hij gaf haar een korte kus op haar lippen en keek haar daarna weer aan. "Zolang,ik weet waarvoor ik moet leven,en voor wie ik moet leven,vertrek ik niet"zei hij tegen haar en legde zijn arm om haar heen.

Rhyna hoorde zijn woorden, en ze sloot kort haar ogen. Toch wist ze goed genoeg dat dit wel zou gebeuren, en vaak waren haar dromen de werkelijkheid. Dat wat ze bij hem in de grot had gedaan was ook in haar droom gebeurd, maar dat zou ze hem niet vertellen. Dan hoorde ze zijn laatste woorden, en ze gaf hem een kus terug. Hoewel ze nog steeds erg verzwakt was, maar dat probeerde ze niet te laten merken. Haar ademhaling was een beetje onrustig, maar daar lette ze niet echt op. Ze wilde wat zeggen, maar dan deed ze haar mond weer dicht.

Nuramon voelde zich langzamerhand ook verzwakken,aleen was dit niet merkbaar aan hem. Ze had nu een groot deel van de krachten die ze hem had gegeven terug. Hijzelf voelde zich kiplekker en volkomen gezond. Toen ze wat wou zeggen maar haar mond weer sloot,liet hij dat maar zo. Hij streek zachtjes langs haar schouder en voelde de rust in zijn hoofd weer terug keren.

Rhyna bleef zo liggen, en ze kroop dan ook heel dicht tegen hem aan. Daarna voelde ze plots haar eigen krachten terug, en ze keek dan naar hem. Ze wist niet wat hij gedaan had, maargoed ze vroeg er niet naar. Dan legde ze haar hoofd op zijn benen, en ze sloot kort haar ogen. Ze begon wat moe te worden, en niet veel later viel ze plots inslaap op zijn benen.

Nuramon keek haar aan en sloot voor enkele momenten kort zijn ogen,maar opende die weer toen hij haar hoofd op zijn benen voelde. Hij glimlachte en keek naar de bovenkant van het bed. Met zijn vinger streek hij nog zacht over haar ruggen graat terwijl hij met zijn andere hand over zijn borstkast streek,de wonde die de vrouw had aangebracht waren er nog steeds,aleen ze waren niet meer zichtbaar. De tekens die op zijn borst stonden waren nog maar zichtbaar voor de helft.

Rhyna sliep onrustig op zijn benen, en ze droomde dan ook weer over dat ze hem zou gaan verliezen. Alweer begon ze een wit licht te krijgen, en haar haren waren dan ook spierwit. Natuurlijk had ze dat niet door in haar slaap, maar het witte licht was dan ook erg fel. Gelukkig kon niemand er verblind door geraken, maargoed zelf had ze dat licht niet onder controle.

Nuramon was niet in slaap te krijgen en toen ze een wit licht begon af te geven keek hij haar aan met zijn hand voor zijn ogen. Wat was er nu weer aan de hand? Hij had deze kracht nog niet gezien maar wel wist hij dat ze dit niet bewust deed,hij legde zijn hand op haar schouder en probeerde haar wakker te maken,maar het hielp niet echt.

Rhyna bleef nog steeds dromen, en ze mompelde dan ook even iets. "Alle goden geef mijn leven door aan hem, en zorg ervoor dat hij sterker word met mijn krachten." Mompelde ze dan ook in haar droom, en ze wist niet dat hij haar wakker probeerde te maken. Toch sliep ze niet echt diep, maar ze zat zo geconcentreert in haar droom dat ze niets opmerkte. Het witte licht bleef maar schijnen, en haar haren bleven dan ook spierwit. Na een tijdje werd ze plots wakker, en ze keek half slaperig naar hem. Toch bleef het witte licht nog steeds, en ze keek dan kort naar haar lange haren. "Fijn nu is dat er ook weer bij gekomen." Mompelde ze dan tegen zichzelf, en ze keek dan met haar ogen naar hem. Hoewel deze niet de normale kleur hadden, en ook haar oren spierwit werden.

Nuramon keek haar even aan en streek door zijn haar. "Rhyna,wat is er gebeurd,wat droomde je"zei hij tegen haar,zijn hartslag raasde in zijn borstkast,als je goed luisterde dan kon je hem nog horen ook. Een normale elf of mens of wat dan ook zou bang hebben van dit aanzicht,maar hij was anders. Hij wist wat deze krachten konden doen,en Nuramon kende al lang geen angsten meer. Aleen zijn grootste angst was dat hij haar kon verliezen.

Rhyna keek naar hem, en ze hoorde dan zijn woorden. Ze voelde hoe zijn hartslag tekeer ging, en ze legde haar hand dan op zijn borstkas. Even sloot ze de ogen, en ze deed ze dan weer gewoon open. "Dit is een kracht van me, en zo kan ik mijn leven geven aan degene waar ik een goede band mee heb. Of aan de persoon die mijn krachten zal nodig hebben." Zei Rhyna dan heel zachtjes tegen hem, waarna ze even naar beneden keek. "Met deze verschijning had ik jou gered in de grot." Zei ze dan nog zachter tegen hem, en ze plaatste dan haar hoofd tegen zijn borst aan.

Nuramon keek haar aan en voelde haar zachte hand op zijn borst en luisterde dan ook naar haar. "Maar hoe komt het dat je dat in je slaap doet"vroeg hij dan weer aan haar. Hij keek haar even aan en voelde dan haar hoofd tegen zijn borst en sloeg armen om haar heen. Met de dag werd hij ook sterker en leerde hij nieuwe krachten kennen die levens konden redden,maar ook levens konden schaden.

Rhyna hoorde zijn vraag, en ze wist niet hoe ze erop moest reageren. Even sloot ze een tijdje haar ogen, en daarna voelde ze zijn armen om haar heen. "Ik had je al twee keer zien doodgaan, en de eerste keer was dat je in de grot zou sterven. Daar had ik je de eerste keer gered door mijn krachten aan jou te geven." Zei Rhyna dan tegen hem, en ze slikte dan ook zachtjes. Het liefste wilde ze er niet over praten, maar toch vond ze dat hij het ook moest weten. Ze bleef gewoon zo bij hem liggen, en ze streelde dan ook zijn borst voor enkele seconden.

Nuramon keek haar aan en slikte even. "Rhyna,ik wil niet dat je je krachten aan mij geeft,ik ben veel te bang om jou daardoor te verliezen. Ik kan mezelf redden dat weet je"zei hij heel zacht tegen haar,tranen scholen in zijn ooghoeken,zijn greep om haar werd sterker. De jongen die hier nu lag was al lang een man,maar op het gebied van liefde was hij zwak en bloedeerlijk.

Rhyna keek naar hem, en ze zucht dan ook heel even diep. Dat betekende niet dat ze zou gaan sterven, maargoed ze zweeg er voor de rest over. Dan voelde ze opeens dat hij haar steviger vastnam, en ze legde haar hand op zijn wang. "Je weet niet hoe eng het is om die dromen te krijgen, en daarbij waren ze van plan je kracht te ontnemen. Dat vertelde de Phoenix tegen me." Zei Rhyna dan tegen hem, en ze drukte dan haar lippen op de zijne.

Nuramon voelde haar hand op zijn wang en luisterde dan naar haar woorden. Maar hij had hier geen antwoord voor. En toen raakte haar lippen de zijne,hij streek zachtjes over haar rug en sloot zijn ogen voor enkele momenten gedurende de kus. Zelf kreeg hij zo'n dromen niet,en hij hoopte met het diepste van zijn hart dat hij die dan ook nooit zou krijgen,maar waarschijnlijk hoopte hij op iets wat niet zou komen.

Rhyna sloot ook haar ogen tijdens het zoenen, en ze liet haar hand op zijn wang liggen. Het kon haar niet meer schelen wat er met haar zou gebeuren, aangezien ze voor eeuwig bij hem zou blijven. Haar hart klopte dan ook sneller, en ook voelde ze zich warm worden vanbinnen. Nog steeds bleef ze hem zoenen, en ze zou nog niet stoppen hiermee. Ze wilde de zijne blijven, maar toch wist ze dat er een koning met haar zou willen trouwen. Nouja die koning eiste dat, maar zij wist wel beter.

Nuramon voelde haar hartslag ritmisch slaan met de hare en ze gingen sneller op hetzelfde moment. Zijn andere hand legde hij dan ook op haar wang en kuste nog steeds verder met haar. Ook hij wist van die koning,maar hij zou er alles aan doen om haar uit die zijn handen te houden,desnoods vroeg hij haar nu op dit moment ten trouw.

Rhyna hield haar ogen gesloten, en ze bleef hem dan ook gewoon zoenen. Het liefste van al liet ze haar zwaarden naar die koning gaan, maar dat was een beetje te riskant vond ze. Dragonis en Feronis zaten rustig op het dak in hun menselijke gedaante. Zij twee hadden 3 gedaantes, en dat waren een draak of phoenix, een mens en natuurlijk de zwaarden zelf. Kalm keken beide in het rond, en toch kon niemand hen zien omdat ze onzichtbaar waren voor de anderen. Enkel Rhyna en Nuramon konden hun op dit moment wel zien, aangezien ze voor hen speciaal zich zichtbaar hadden gemaakt. Daarna liet ze zijn lippen los, en ze ging dan bij het raam staan. Even slaakte Rhyna een diepe zucht, warna ze dan kort naar de hemel keek.