Bezorging van de fenixtranen

Serane sloot haar ogen tijdens het zoenen, en ze had niet gedacht dat ze zouden vallen. Dan keek ze heel even kort naar hem, en ze bleef lekker op hem liggen. Hij was veel te zacht om nu recht te staan, maar zijn lippen liet ze ook niet eens los. Haar hart ging als een gek tekeer, maar toch had ze enkel oog voor hem. Ze zou hem niet meer laten gaan, en al zeker niet meer loslaten. Ookal wist ze dat ze hem moest laten gaan, maargoed voorlopig zal ze hem bij haar houden als ze de kans zou hebben.

Ethan keek merkte dat ze op hem bleef liggen en hij liet het toe. Hij merkte mede dat ze zijn lippen niet los wilde laten. Hij bleef dus gewoon door zoenen en keek haar aan met open ogen. Hij glimlachte. Na een tijdje maakte hij toch zijn lippen van haar los. Hij keek haar aan. "En ik ben zeker de eerste die je zoent..." vroeg hij aan haar en gaf haar een knipoog om duidelijk te maken dat hij haar plaagde.

Serane bleef met hem verder zoenen, en ze keek hem in de ogen aan. Dan merkte ze dat hij haar lippen losliet, en ze keek hem nog steeds in de ogen aan. Dan hoorde ze zijn woorden, en hij deed haar dan ook weer blozen. "Ja jij bent de eerste en dat wil ik dan ook zo houden." Zei Serane dan zacht tegen hem, en ze had wel gemerkt dat hij haar aan het plagen was. Dan stond ze na een tijdje op, en ze keek op hem neer. Ze glimlachte dan ook naar hem, waarna ze dan op hem ging zitten.

Ethan keek naar haar en glimlachte. Hij merkte dat ze opstond en wilde zelf ook opstaan. Maar hij kreeg er de kans niet voor omdat hij al weer gebruikt werd als stoel. "Hey...een dejavu moment...." zei hij en keek haar aan. "Zeg...ben jij een goede vriendin van Rhyna of zo.....het lijkt er wel op..." zei hij en knipoogde naar haar. Hij ging recht zitten zodat zij op zijn schoot zat. Hij omarmde haar en had gewoon de neiging om haar te knuffelen.

Serane grinnikte even kort, en ze keek hem dan aan. Ze hoorde zijn woorden, en ze stak haar tong naar hem uit. "We zijn beste vriendinnen." Zei Serane dan met een grijnsje, waarna ze nog steeds op hem bleef zitten. Ze merkte dat hij recht ging zitten, maar ze bleef nog steeds op hem. Ze sloot kort haar ogen, waarna ze dan haar hoofd op zijn schouder plaatste.

Ethan glimlachte en merkte haar hoofd op zijn schouder. "Dat verklaart het feit dat jij ook op mij ging zitten.." zei hij. "Dan heeft Rhyna een beetje pech. Ik ben liever jou persoonlijke stoel...." zei hij en grinnikte. Hij voelde zich warm worden en hield haar vast. Hij moest eigenlijk terug naar huis maar dat deed hij niet. Hij wilde nu bij Serane blijven en desnoods sliep hij maar hier vanacht. Dat was voor hem geen probleem.

Serane grinnikte dan ook bij het horen van zijn woorden, en ze sloot heel even haar ogen. "Hmm je hebt pech, want aangezien je een persoonlijke stoel bent delen we je liever met elkaar." Zei Serane dan plagerig tegen hem, en ze gaf hem dan een kus op de lippen. Dan keek ze kort naar buiten, maar toch kon ze haar ogen niet van hem afhouden.

Ethan hoorde haar woorden. "Ach twee vrouwen op mijn schoot is altijd goed..." zei hij plagend. "Al heb ik liever alleen jou..." zei hij en gaf haar een kusje terug. Hij merkte dat het donkerder werd. Hij stond op en hielp Serane ook omhoog. Hij glimlachte en keek even uit het raam. "Ik denk dat ik maar eens vertrek...het wordt namelijk zo donker" zei hij met een teleurgestelde stem die echt klonk. Het was namelijk een manier om te kijken hoe ze er op zou reageren. Hij keek haar aan en wachtte af. Hij wilde zelf niet gaan en hij dacht dat zij dat ook niet wilde. Hij wilde vooral niet gaan om de angst haar nooit meer te zien. Hij slikte even bij de gedachten en draaide zich naar haar toe.

Serane keek naar hem, en ze grinnikte heel even kort toen ze zijn woorden hoorde. Dan keek ze zelf ook naar buiten, en opeens stond hij recht. Zijzelf stond ook echt, en dan hoorde ze opeens zijn woorden. Even voelde ze een grote teleurstelling opkomen, maar ze herstelde zich dan ook gewoon. Daarna vloog ze hem weer om de hals, en ze liet haar oortjes hangen. "Ga niet weg." Zei Serane dan tegen hem, en ze hield hem nog steeds stevig vast. Ze sloot haar ogen, en ze liet nog steeds haar oortjes hangen.

Ethan merkte dat ze hem om de hals vloog en hij glimlachte. "Maar waar moet ik dan vannacht overnachten..." zei hij en dacht even na. Hij deed ook maar alsof maar dat maakte hem niet uit. Even maakte hij zich los van haar greep en liep naar de tafel. Hij zette de drie flesjes fenikstranen op de tafel. "Hier, voor ik ze dadelijk nog vergeet te geven.." zei hij en liep weer naar haar toe. Hij legde haar armen weer om zich heen zoals ze eerst lagen en keek haar in haar ogen.

Serane keek naar hem, en ze hoorde dan zijn woorden. "Bij mij in bed." Zei ze dan zachtjes tegen hem, en ze bleef hem vasthouden. Dan keek ze toe als hij zich lostrok, maar ook dat hij de flesjes op de tafel zette. Dan voelde ze zijn armen weer om haar heen, en ze sloeg haar armen weer om zijn hals. "Ik laat je niet meer gaan." Zei Serane dan tegen hem met een serieuze blik in de ogen, waarna ze hem dan weer op de mond begon te zoenen.

Ethan hoorde haar woorden en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. "In jou bed..." zei hij. Hij grinnikte en keek haar in haar ogen. Toen ze hem opnieuw zoende zag hij zijn kans. Hij greep haar op en hield haar vast. Zijn ene arm had hij onder haar knieën en zijn andere om haar schouder en tilde haar zou op. Hij keek even rond en liep toen richting de slaapkamer. Hij glimlachte en zette haar op het bed. "Dus jij wilt dat ik bij jou blijf slapen..?" zei hij even serieus, al was dat gemaakt. "Waarom ook niet..?" zei hij en ging op het bed naast haar zitten.

Rustig keek ze naar hem, en ze sloot dan heel even haar ogen. Opeens werd ze opgetild, en dan keek ze hem rustig aan in de ogen. Ze merkte dan dat hij haar naar de slaapkamer bracht, waarna ze dan kort daarna op het bed werd gelegt. Ze sloot voor een lange tijd haar ogen, en ze hoorde zijn vraag dan ook. "Ja, en nergens anders." Zei Serane dan zacht tegen hem, en als hij dan op het bed kwam zitten stond ze heel even kort op. Ze trok al haar kleren gewoon uit, waarna ze dan naast hem ging liggen. Ze plaatste haar hoofd op zijn schoot, en ze sloot kort haar ogen.

Ethan keek op toen ze zich uitkleedde. Hij grinnikte. Wat was ze toch mooi. Hij trok ook zijn broek uit en ging naast haar op het bed liggen. Hij sloot haar in zijn armen en gaf haar een paar kusjes in haar nek. Hij glimlachte en bleef haar vast houden.

Serane bleef gewoon neerliggen, en ze voelde dan zijn armen om haar heen. Ze genoot van de kusjes in haar nek, en ze kwispelde dan ook voor een tijdje. Ze keek hem dan aan in de ogen, waarna ze hem rustig likjes gaf in de nek. Daarna ging ze over hem zitten, en ze gaf hem dan verder likjes in de nek.

Ethan glimlachte en merkte de likjes in zijn nek. Kennelijk waren de kusjes in haar nek goed anders zou ze hem niet zo behandelen. Hij glimlachte en merkte dat ze op hem ging zitten. Hij glimlachte en liet haar gewoon haar gang gaan. Hij sloot zijn ogen en genoot van de likjes. Hij streelde zachtjes haar oortje en bleef dat doen.

Serane bleef hem likjes geven, en ze kwispelde dan ook gewoon. Haar ogen sloot ze dan ook gewoon, en ze merkte dat hij haar liet doen. Dit deed haar plezieren, en dus deed ze gewoon weer verder. Dan merkte dat hij haar oortje streelde, en dat deed haar genieten. Kalm bleef ze toch nog verder doen, waarna ze dan na een lange tijd weer stopte. Even beet ze zachtjes in zijn oor, en ze bekeek hem dan ook even voor een tijdje.

Ethan glimlachte maar deze glimlach verdween ineens. Hij hoorde twee stemmen. Ik voel zijn energie hier in de buurt... zei de een. Weet je het zeker. Ik zie niets... zei de ander. Ethan keek naar Serane. Hij was gestopt met het strelen van haar oortje. "Kunnen ze het huis voelen? Hij is onzichtbaar maar kunnen ze hem ook voelen?" zei hij op serieuze en zachte toon. Hij ging onder haar vandaan en stond op en liep naar het raam. Zijn grootste nachtmerrie werd waarheid. De rivalerende clan was dus op zoek. Ethan vloekte even binnensmonds. Waarom nou juist nu. Hij keek om. "Trek je kleren aan en breng de tranen in veiligheid. Ze mogen niet in verkeerde handen vallen..." zei hij tegen haar. "We hebben bezoek..." zei hij met teleurgestelde stem. Hij trok zijn kleren aan en zuchtte even. Hij had wel verwacht dat ze ooit eens naar hem op zoek gingen. Maar nou juist nu. Hij keek uit het raam. Ze waren aan het overleggen. Hadden ze nu al door dat er een huis stond. Nee dat kon niet, ze waren nog een aantal meter verder op. Hij keek naar Serane en slikte even. Hij wachtte af wat ze zou vragen. Vooral door de onduidelijkheid die hij schepte.

Serane keek naar hem, en ze merkte dat zijn glimlach opeens verdween. Haar blik ging dan ook naar buiten, en ze snoof even diep. Haar oortjes gingen recht vooruit, en ook zij hoorde ineens stemmen. Dan hoorde ze zijn vragen, en ze keken naar hem. "Niemand kan het huis voelen, aangezien dit huis niet voelbaar is." Zei Serane dan serieus tegen hem, en ze volgde hem dan met haar blik. Daarna hoorde ze plots zijn woorden, en ze deed dan maar haar kleren aan. Kalm liep ze naar beneden, en ze liet de tranen verdwijnen. Even rekte ze zich uit, en ze liep dan weer naar hem toe. "Wat is er aan de hand?" Vroeg ze zacht aan hem, en ze richt haar neus dan even op. Die mensen daarbuiten roken wel erg vreselijk, aangezien ze hen blijkbaar nooit gingen wassen. Even maakte ze een kotsmisselijk geluid, maar dan herstelde ze zich gewoon een beetje.

Ethan keek haar aan en zuchtte. Hij liep naar beneden en keek door het raam naar de twee. "Lang verhaal, te weinig tijd om het uit te leggen.....oh nee..." zei hij. Hij slikte even en keek naar de twee. Hij keek haar aan. "Ik ga naar buiten en zorg er voor dat ze weg gaan. "Jij brengt je zelf in veiligheid..." zei hij en keek naar buiten. Hij haalde diep adem. Hij pakte een blok metaal uit zijn tas en liet het voor zich zweven. Hij vervormde het tot een gevechtshamer en pakte deze vast. Hij keek haar aan. "Ik zal de meteorieten tegen houden, jij zorgt er voor dat je ongezien wegkomt..." zei hij. "Geen zorgen ik zal er voor zorgen dat ik terug kom." zei hij. Hij liep naar de deur en legde zijn hand op de deurklink, even keek hij om. Hij keek nog even naar buiten en slikte. De meteroieten zouden de omgeving voor grotendeels raken. En gehijt dat het huis van Serane wordt geraakt.

Serane keek naar hem, en ze wist niet wat zeggen tegen hem. Dan hoorde ze plots zijn woorden dat hij naar buiten ging, en ze wilde hem nog tegen houden. Dan zucht ze heel even diep, maar ze weigerde haar huis te verlaten. Kalm zorgde ze ervoor dat het huis opeens ondergronds ging, en dan met de bedoeling dat niets of niemand het huis kan raken. Zijzelf was verschenen in de struiken, en ze keek dan naar hem. Even keek ze de lucht in, waarna ze dan haar ogen even sloot. Ze hoopte maar dat er niets ergs gebeurde, maargoed ze zou hem wel vertrouwen. Toch kreeg ze zo haar twijfels, maar voor de zekerheid bleef ze toch maar staan.

Ethan knikte nog even als teken dat hij naar buiten zou gaan maar het huis was ineens verdwenen. Ze had het waarschijnlijk laten verdwijnen. Ethan richtte zijn blik op de mannen. Hij keek nijdig naar de twee. De ene man keek op en grijnsde. De tweede keek ook naar Ethan. Beide lieten een aantal meteorieten zitten en schoten de rest op Ethan af. Ethan merkte dit op en sprong de lucht in. Hij keek naar de meteorieten en sloeg ze één voor één kapot. Hij landde op de grond en de twee trokken hun zwaard. Ethan liet de hamer verdwijnen en trok zijn zwaard dat hij van Rhyna had gehad. Vreemd genoeg gaf het nu een lichtblauw tot wit licht. Hij glimlachte. Dat zou waarschijnlijk de kracht zijn die hem had uitgekozen. Hij maakte een paar draaien die met zijn versleten zwaard waarschijnlijk niet zou gelukt zijn. Het leek of het zwaard een persoon was die met hem mee werkte. Ethan keek strak naar de mannen. De eerste man rende op hem af en sprong over hem heen en stak richting zijn rug. Ethan blokte deze met gemak door middel het met zijn zwaard af te wenden. De tweede man rende op hem af en wilde steken toen Ethan ineens een draai maakte en hem in zijn gezicht trapte. De man rolde over de grond en bleef even liggen. Ethan draaide zich om en keek strak naar de man die net nog achter hem stond.

Serane keek naar hem, en ze bleef dan nog in de struiken zitten. Toch voelde het aan dat die twee mannen niet alleen waren, maar ze kon het dan ook mis hebben. Haar ogen hield ze gespannen gericht op Ethan, en ze hoopte maar dat hij het redde. Opeens zag ze het zwaard, en ze keek verbaasd naar hem. Dat zwaard ik ken dat van ergens? Hij zou toch niet iets doms gedaan hebben ofwel? Nee dat kan niet dat zou hij nooit doen of was het misschien Rhyna die hem dat zwaard gaf? Nouja wat het ook is ik ben blij dat het zwaard een eigenaar gevonden heeft die hem waardig is. Dacht Serane dan inzichzelf, en ze sloot dan heel even de ogen. Toch hoorde ze nog meerdere voetstappen komen, en ze keek dan naar Ethan. Kalm maakte ze zich onzichtbaar, en ze liep naar hem toe. "Er komen er nog meer en zeg tegen het zwaard Moondust multiply your self." Zei Serane dan zacht in zijn oor, maar dan liep ze weer terug weg naar de struiken. Daar verandere ze weer naar zichtbaar, en ze keek toe naar hem. Dat zwaard was niet zomaar een zwaard, en ook was hij degene die aan haar de kracht gegeven had waarvan iedereen angstig was geworden.

Ethan keek op toen hij een stem hoorde. Hij knikte en trapte de man weg. Hij pakte met beide hadden het zwaard vast en sloot zijn ogen. "Moondust multiply yourself.." zei hij zacht maar toch duidelijk genoeg. Het zwaard ging vreemd genoeg zichzelf klonen. Hij knikte en had nu twee zwaarden vast. Hij wist nu de aanvallen makkelijker te blokkeren. Hij grijnsde en ging verder met het zwaardgevecht. Hij keek de twee strak aan en grijnsde lichtjes.

Serane keek toe naar het zwaard, maar ze wist dat ze moest verdwijnen nu. Nouja dat had dan ook te maken met het zwaard, maargoed dat zou ze maar niet tegen Ethan gaan zeggen. Opeens werd ze vanachter gegrepen, en er was een zilveren dolk tegen haar keel geplaatst. Ze schrikte er dan ook van, en er werd haar vertelt dat ze haar mond moest houden. Ze hoopte maar dat er snel iets gebeurde, aangezien ze niet wist hoe ze zichzelf kon redden op dit moment.