In de troonzaal

"Rustig maar het is voorbij,ik laat je nooit meer aleen"zei hij tegen haar terwijl hij over haar rug streek,hij vond het nog wel goed dat ze niets anders hadden geprobeerd bij haar. Hij stond op met haar in zijn armen en keek haar even aan. Hij had getierd tegen zijn mannen,omdat hij wist dat ze nog in de stad was,maar hier had hij niet aangedacht,hij had geluk toen de Phoenix tot hem had gesproken.

Rhyna hoorde zijn woorden, maar ze trilde nog steeds over haar hele lichaam. Daarna merkte ze dat hij recht stond, en ze bleef hem vasthouden rond de nek. "Ik zorg altijd voor problemen." Zei Rhyna dan snikkend, en ze bleef hem omhelsen. Haar ogen sloot ze dan ook weer, en het leek wel of ze erg vermoeid was geworden.

"Dat doe je niet. Ik had je niet aleen mogen laten,dan was dit ook niet gebeurd. Geef jezelf hier de schuld niet van"zei hij tegen haar. Hij keek haar aan en liep dan met haar door de tunnel,maar nam een andere weg zodat ze rechtstreeks in het kasteel zouden aankomen. Ze mocht zichzelf nergens de schuld meer van geven,dat was niet nodig. Hij stapte door de donkere gangen en zorgde dan uiteindelijk voor een licht pad. Bij elke stap die hij zette werd het weer lichter.

Rhyna hoorde zijn woorden, en ze hield hem goed vast. Daarna viel ze langzaam in een lichte slaap, en ze drukte zich dichter tegen hem aan. Haar hart begon wat langzamer te slaan, en haar ademhaling was ook rustiger geworden. Ze wist niet meer wat ze moest doen, aangezien ze toch altijd in problemen zat. Iets wat ze liever niet wilde, maargoed als koningin liep je dan ook meer risico's dan als een koning.

Hij opende een deur in het kasteel en liep dan met haar naar haar vertrek. Daar opende hij ook de deur en liep met haar naar het bed,en legde haar dan ook neer op het bed. Hij ging even op de grond zitten en haalde het boek er weer onder uit. Hij nam een stoel en zette zich naast het bed en begon dan weer in het boek te lezen. Maar na een tijd viel het boek op de grond,op de pagina waar de phoenix en de leeuw zij aan zij opstonden. Hij had haar hand nog steeds vast maar zat op zijn stoel. Echt die slaapte hij niet.

Rhyna merkte het niet dat ze in het kasteel waren, en ze bleef dan ook maar slapen. Ze viel steeds dieper inslaap, en dat was nog niet alles. Ze herbeleefde in haar droom alles wat er in de eeuwen gebeurd was, maar ook beleefde ze weer de goede momenten in haar droom. Alleen was zij vaak verdwenen als elf, maar wel steeds tevoorschijn gekomen als de Phoenix. Haar ademhaling was rustig, en lichtjes voelde ze dat Nuramon haar hand vast had. Zelf wist ze niet dat hij inslaap was gevallen, aangezien ze nu wel heel erg diep sliep.

Nuramon draaide zich naar haar toe waardoor hij op het bed sukkelde. Hij legde automatisch zijn arm om haar heen en sliep dan verder. Hijzelf beleefde de tijd van vroeger weer helemaal,ook de veldslag waarbij hij Farodin en zijn vader verloor. Hij staarde hun aan en daar ontdekte hij zijn macht. Maar op het moment dat hij zijn vader en broer zag liggen zakte hij in en stak er iemand een zwaard recht door zijn maag. Daar had hij zijn macht om te helen ontdekt,maar net op het moment dat hij het zwaard door zich heen voelde gaan schoot hij wakker,hij wreef in zijn ogen en bleef zo naast haar liggen.

Rhyna sliep gewoon verder, en ze droomde dan ook over alles. Vooral over de tijden waar ze opeens een oncontroleerbaar wezen met klauwen aan haar handen werd. Dat deed haar dan ook even huiveren, maar vooral hoe ze werd weggeborgen in de geheime tuin bleef in haar droom hangen. Daar was ze in alle veiligheid gebracht, maar toch moesten ze haar daar houden van haar vader. In haar droom hoorde ze zelfs de gil van haar vader als hij werd neergestoken door 5 zwaarden. Haar moeder was ergens nog misschien op de wereld, maar toch hadden ze haar sinds de oorlog voorbij was niet meer kunnen vinden.

Nuramon kwam recht en staarde een lange tijd voor zich uit,hij wreef even in zijn ogen. Zijn nachtrust was eens te meer verpest door zo'n oude droom. Hij stond op en liep even naar de badkamer en maakte zijn gezicht daar even nat en keek in de spiegel. Dan liep hij weer naar het bed en legde zich weer neer,hij sloeg het laken over hun heen en keek dan naar de slapende Rhyna.

Rhyna werd plots wakker, en ze keek halfslaperig om haar heen. Ook hoorde ze wat in de badkamer, en ze wist niet dat het Nuramon was. Daarna viel ze weer inslaap, en haar droom was nu nog minder leuker dan de fijne momenten die ze vroeger had. Helaas ging haar droom over degene die haar ontvoerd had, waarna ze dan even begon te trillen.

Nuramon merkte op dat ze begon te trillen hij keek haar even aan en nam haar goed vast om haar op een of andere manier gerust te stellen. Even sloot hij zijn ogen en sukkelde in een zachte slaap,dit maal droomde hij in het begin weer goed,maar daarna ging het waarschijnlijk weeer bergafwaarts.

(inspiloos)

Rhyna voelde opeens armen om haar heen, en ze werd dan weer wat rustiger. Ze kroop dichter tegen hem aan, en ze bleef gewoon verder slapen. Haar droom begon wel nog slechter te worden, en daarin stierf Nuramon dan ook voor haar neus. Even begon ze plots een fel licht af te geven, maar dat was dan ook zo in haar droom.

(Me too)

Nuramon voelde wel dat ze dichter kwam maar hij sliep nog steeds,zijn greep verslapte maar hij had haar nog steeds vast. In zijn droom zag hij een oude wereld het alfenmark,waar zijn ouders geboren waren,en waar hij ooit was geweest in tijden van oorlog,maar toen was hij nog klein,maar hij had daar het hele hof zijn afbranden,en daar had hij zijn eerste moord op zijn geweten,hij had de koning van Citgazé vermoord toen hij de koningin vermoorde.

Rhyna sliep verder, en ze droomde dan ook nog steeds. Het licht rondom haar scheen echter zo fel dat het wel leek of het daglicht was. Haar haren waren spierwit geworden inplaats van zwart, en na een tijdje werd ze dan plots wakker. Ze was dan weer verandert in haar normale haarkleur, en ze was ook heel erg bezweet van de droom. Even keek ze naast zich, en ze merkte dan dat Nuramon naast haar lag te slapen. Voorzichtig stapte ze uit het bed, en ze deed haar nachtmantel aan. Kalm liep ze op het balkon, en ze keek kort naar de sterren. Ze zucht dan ook heel even diep, waarna haar blik naar het oude huisje was gericht. Daar zou ze binnenkort naartoe gaan, maar dan als reden dat ze even alleen wilde zijn zonder iemand in haar buurt.

Nuramon opende zijn ogen omdat het opeens een stuk kouder werd,tot zijn grote schrik was Rhyna weer weg. Hij sprong meteen recht waardoor hij hard uit het bed donderde en met zijn kop op het kastjes viel. Hij keek op toen hij op de grond zat en voelde aan zijn hoofd een dike bult was ondertussen verschenen. Hij stond op en duizelde even. Maar hij zag wel iemand op het balkon en toen zijn zicht niet meer troebel was zuchte hij opgelucht. Hij liep naar haar toe en keek haar even aan,hij zette zich op de reling. "Gaat het al wat beter met je"vroeg hij aan haar,en hij nam haar hand vast.

Rustig zat Rhyna naar het oude huisje te kijken, en ze sloot weer even haar ogen. Even dacht ze dat er wat geluid was, en ze keek dan ook even om. Daarna hoorde ze plots zijn woorden, en ze glimlachte heel even kort. "Het gaat wel, maar wat is er met jou gebeurd?" Vroeg ze dan zacht met als doel op zijn bult, en ze grinnikte dan ook heel even kort. Even liet ze een traan vallen op haar vinger, en ze streek dat dan over zijn bult. Ze gaf hem dan een kusje op de lippen, en ze keek hem in de ogen aan.

"Van bed gevallen omdat ik dacht dat er wat gebeurd met jou"zei hij tegen haar. Hij streek zachtjes over haar schouder en zag de traan nog even vallen. "Rhyna er is wel wat met jou,vertel het me alsjeblieft"zeu guh tegen haar. Hij legde zijn handen op haar schouders en keek haar even aan. Hij gaf haar een kus en streek zachtjes over haar wang.

Rhyna keek hem aan, en ze hoorde dan zijn woorden. "Die traan was voor je bult bedoelt, en dat was een phoenixtraan." Zei Rhyna dan tegen hem, en ze voelde dan de kus op haar lippen. Even had ze haar ogen gesloten, maar dan deed ze deze weer open. Haar armen sloeg ze om zijn hals heen, maar aan de andere kant was er wel iets al liet ze dat niet merken aan hem. Ze wilde hem namelijk niet bezorgd maken, en dus zei ze maar niets.

Nuramon keek haar aan en streek even over zijn kop. "Sorry,wist ik niet"zei hij tegen haar. Even keek hij naar de hemel en sloot zijn ogen,tot hij twee armen om zich heen voelde. Hij keek haar een lange tijd aan legde zijn handen dan op haar heupen en trok haar dicht tegen zich aan,hij gaf haar nog een kus op haar lippen en voelde zijn bult al minder pijn doen.

Rhyna keek naar hem, en ze glimlachte dan ook lief. Toen hij zijn handen op haar heupen plaatste voelde ze zich erg, en ze sloot dan haar ogen. Daarna voelde ze zijn lippen op de hare, en ze sloot alweer haar ogen tijdens het zoenen. Ze wilde hem eerlijk gezegd niet meer loslaten, maar dan drukte ze zich dichter tegen hem aan.

Nuramon keek haar aan en voelde zijn hart enkele malen sneller kloppen. Hij streek zachtjes over haar heupen en tot zijn verbazing was de bult verdwenen,hij fronste even enliet het dan maar. Hij gaf haar nog enkele kusjes in haar nek en luisterde dan naar de geluiden van in de tuin,hier had hij enkele uren ook gestaan maar dan was hij in paniek,omdat ze verdwenen was.

Rhyna keek naar de hemel, en ze voelde dan zijn kusjes in haar nek. Ze bleef gewoon staan, en ze genoot er dan ook van. Daarna keek ze kort naar het domein, waarna ze dan hem voor even losliet. "Ik hou van je en ik zal je beschermen als het oorlog is samen met de Phoenix." Zei Rhyna dan zacht tegen hem, en dan ging ze even over het balkon kijken.

"Geloof me,ik kan mezelf beschermen dat weet je. Zolang de leeuw in mij leeft en jij aan mijn zijde staat,dan zal ik vechten voor degene die ik liefheb,en voor het koningkrijk dat ik al jaren dien"zei hij tegen haar en keek haar even aan. Hij zelf ging op de reling van het balkon staan en wandelde daar even over,hij sprong behendig over haar heen en ging dan op zijn handen staan,zijn lenigheid was hij niet verloren.

Rhyna hoorde zijn woorden, en ze glimlachte heel even kort. "Ik wil jou gewoon niet verliezen." Zei Rhyna dan zachtjes tegen hem, waarna ze dan kort naar hem keek. Dan merkte ze dat hij over haar sprong, en ze keek dan weer naar het domein. Om eerlijk te zijn was ze niet echt meer moe, maargoed ze wilde niet meer slapen ookal zou ze er erg moe uitzien.

"Geloof me,je raakt me niet kwijt hoor"zei hij tegen haar en keek haar ondersteboven aan. "Weetje zo ben je ook nog knap,je bent gewoon van alle kanten knap"zei hij tegen haar en liep dan rustig over de balk en maakte een salto naar achter waardoor hij in de tuin beland en welliswaar op zijn voeten. Hij keek een eindje naar boven en glimlahte even kort.