In de troonzaal

Rhyna keek hem aan, en ze bleef dicht tegen hem aanstaan. Ze was al blij dat hij gekalmeert was, en ze streelde dan ook zijn wang. Haar ogen glinsterden heel even, en ze bleef gewoon zonder iets om haar bij hem staan. "Ik hou van je." Zei Rhyna zachtjes tegen hem, waarna ze dan kort de ogen sloot. Ze wist wat ze deed, en voor wie ze nu uiteindelijk koos. Hoewel ze ook wist dat er een koning van een ander land haar wilde, maar zij niet aan hem. Ze schud dan ook kort het hoofd, en ze legde haar hoofd op zijn schouder.

Nuramon luisterde naar de zoete klanken van haar stem die zijn hart telkens weer vulde. "Ik ook van jou,meer dan je zelf denkt"zei hij zacht. Hij keek haar een tijdje aan en toen legde Rhyna haar hoofd op zijn schouder. Hij deed hetzelfde bij haar en dacht een lange tijd na,er was maar een manier waarop hun liefde deels kon verdergaan. Maar die manier was voor hem nog te vroeg.

Rhyna sloot haar ogen toen ze op zijn schouder lag, en ze wilde zo de hele tijd blijven staan. Niets kon haar op dit moment schelen, waarna ze hem dan korte kusjes in de nek gaf. Daarna geeuwde ze heel even kort, en ze merkte dat ze moe begon te worden. Haar ogen richt ze dan weer op hem, en ze streelde zijn wang dan zachtjes. "Ik zou niet weten wat ik moet doen als jij hier nu niet was geweest." Zei Rhyna heel zachtjes tegen hem, en ze drukte weer een kus op zijn lippen.

Nuramon voelde de kusjes in zijn nek en glimlachte eventjes. De geeuw van haar was hoorbaar,dus hij wist dat ze moe was. Dan keek hij haar aan en streek zachtjes over haar armen. "Wel waarschijnlijk zou je dan slapen"zehij zacht tegen haar,en hij grijnsde even kort naar haar. Gedurende de kus legde hij zijn ene hand op haar wang en de andere in haar nek. Toen ook die kus beindigt was liet hij haar los. "Wel ik denk dat het beter is dat ik je nu laat slapen"zei hij tegen haar,hij drukte haar een kus op het voorhoofd en draaide zich om en liep richting de deur.

Rhyna keek hem verbaasd aan toen ze zijn woorden hoorde, en ze wist even niet wat zeggen. "Niet grappig." Zei Rhyna dan wat grinnikend tegen hem, en ze hield haar ogen een tijdje gesloten. Daarna hoorde ze zijn andere woorden, en ze keek hem diep in de ogen aan. "Uhm zolang jij ook maar gaat slapen, anders blijf ik ook wakker." Zei ze dan zacht tegen hem, waarna ze dan opstond om naar haar bed te gaan. Even keek ze naar hem, waarna ze dan in haar hemelsbed ging liggen.

Nuramon draaide zich nog om naar haar en grijnsde even. "Hoe zeer ik ook mijn slaap nodig heb,ik moet mijn ronde lang de poorten nog doen. Maar Rhyna ga slapen"zei hij tegen haar. Hij keek haar nog even een tijdje aan en overwoog het om te blijven, maar zijn plicht roepte ook. En hij was hier om die te vervullen.

Rhyna keek naar hem, en ze hoorde dan zijn woorden. Even sloot ze haar ogen, en ze keek dan weer naar hem. "Die zijn natuurlijk ook belangrijk, maar mijn taken doe ik morgen." Zei Rhyna dan zachtjes tegen hem, en ze keek dan kort naar buiten. "Zie ik je dan nog morgen?" Vroeg Rhyna dan zacht aan hem, en ze legde zich dan beter in het bed.

"Als er geen uitzendingen van wachtposten zijn,zal ik hier morgen ook verschijnen"zei hij tegen haar. Normaal zou hij geen hinder hebben,maar met de raadsman,waarschijnlijk was die het al gaan zeggen tegen zijn mannen,die zou hij dan ook moeten voor liegen,of de waarheid vertellen. Maar daar moest hij nog over beslissen. "Slaapwel mijn lief"zei hij zacht.

Rhyna keek naar hem, en ze sloot dan wat vermoeid mijn ogen. "Ik hoop dat ik dan geen hopen papierwerk moet doen." Zei Rhyna dan zacht tegen hem, en ze sloot even haar ogen. Even richt ze haar blik naar buiten, maar dan hoorde ze zijn andere woorden. "Slaapwel mijn ridder." Zei ze dan zacht tegen hem, waarna ze dan plots inslaap.

Hij keek haar nog even aan en sloot dan zacht de deur achterzich. Toen liep hij richting de kasteels poorten. Hij keek elke bediende even aan en knikte naar hun. Uiteindelijk was hij ook bij de kasteels poorten en keek daar zijn mannen aan. "Jullie hebben waarschijnlijk al vernomen wat er gebeurd is. Ik ga mijn eigen mannen niet voor liegen wat ik en de koningin hebben,dat kan niemand stoppen. Dus ik verwacht ook dat jullie hiermee in alle stilten kunnen leven"zei hij tegen hun. Ze knikte en een man gaf een papier aan hem. Hij las het en knikte naar hun. "Vertel de woorden exact hetzelfde aan de mannen bij de stadspoorten"zei hij tegen een man die dan ook meteen vertrok. Hij keek zijn mannen aan en knikte naar hun. Dan liep hij naar de troonzaal en staarde een lange tijd naar het portret. Maar dan liep hij naar een kamer achter de troon en daar begon hij papieren in te vullen.

Rhyna lag rustig te slapen, en ze wist niet dat Nuramon al weg was. Even was er voor een lange tijd niets aan de hand, en dat was dan ook goed nieuws. Hoewel er iets in haar kamer was, maar zelfs dat merkte ze niet echt. Het was een man die al die tijd in haar kamer zat, en hij liep dan ook naar haar toe. Met een doek deed hij haar mond toe zodat ze niet kon roepen, maar ook was er een blinddoek om haar ogen gedaan. Ze sliep zo vast dat ze het niet eens merkte, waarna de man ook haar handen had vastgebonden. Daarna sprong hij met haar uit het raam, en hij liep het domein over om daarna te ontsnappen met haar als zijn gevangene.

Nuramon lag met zijn hoofd op de tafel,hij was moe. Maar opeens voelde hij een lichte steek in zijn borst. Hij stond meteen op en liep de kamer en de zaal uit. "Jullie kom mee met mij"zei hij luid tegen de wachters. Snel liep hij naar de kamer van Rhyna en hij duwde de deur hard open. Hij zag haar niet meer en ze was hier ook niet. "Sluit alles af buiten het kasteel,slaag alarm elke raar type,moet worden binnengebracht"schreeuwde hij naar hun. Ze knikte en vertrokken maar al te snel naar de stadspoorten en het hele leger was op til,elke wacht was buiten opzoek naar de koningin. Hij liep naar het balkon en keek rond,niets zelfs geen teken van wie en waarom die persoon dit deed. Hij zette zich op de reling en sprong zo naar beneden naar buiten,maar eerst had hij de kamer afgesloten. De blauwe schijn was er weer en ook zijn tatoo begon te gloeien. De poorten van de stad vielen toe ,niemand kon nog in of uit de stad. Wie haar ook had,hij zou worden gevonden.

Rhyna merkte het niet echt, maar zelfs als ze het zou merken kon ze niets doen. De man was ondertussen al met haar ver weg, en hij had dan ook een ondergrondse tunnel genomen. Daar zaten zijn maten te wachten, op hem en de koningin. Even grijnsde hij breed, en hij liep naar de schuilplaats toe. "Zo dat was gemakkelijker dan men zou verwachten." Zei de man met een valse grijns, en hij keek dan naar haar. Ze was wakker geworden, maar ze zag niets. "Waar ben ik? Wie zijn jullie?" Vroeg Rhyna wat in paniek, en opeens voelde ze een dolk tegen haar keel. Daarmee werd ook haar wang verwond, en ze gilde het zowat uit van de pijn.

Nuramon was zowat zijn gezond verstand aan het verlizen toen hij bij de wachters aan kwam en ze zeiden dat ze niemand hadden gevonden. Hij keek hun aan. "Zoek beter"zei hij fel tegen hun. Zijn mannen keken hem verbaasd aan. "Mijn heer,ze is hier niet,we kunnen niets doen"zei een van de mannen tegen hem. Nuramon keek na de grond enwas nu gewoon kwaad. "BLIJF ZOEKEN"riep hij fel. De mannen liepen weg en zochten verder,hoewel het tevergeefs was. Nuramon zakte door zijn benen en zat op zijn knieeën op de grond. Opeens hoorde hij een gegil maar vanwaar kwam het? Nuramon bleef zitten en luisterde aandachtig.

Rhyna zat angstig in een vreemd gebouw, en ze voelde hoe het bloed begon te glijden van haar wang. Ze kneep haar ogen dicht, en alweer kreeg ze nog een doek in haar mond. Ze spuwde dat uit, waarna ze dan nog luider begon te gillen. Het mes aan haar keel sneed dan ook in haar keel, en ze trilde dan ook helemaal van angst. Ze wist niet meer wat doen, en de phoenix in haar zocht contact met de leeuw in Nuramon. "Mijn vriend we zijn gewond." Klonk de stem van de Phoenix dan ook, en Rhyna probeerde dan ook weg te kruipen.

Nuramon hoorde in zijn hoofd de stem van de Phoenix. "Vertel me waar u bent,ik hoorde een gegil uit de grond,zijn de oude tunnels er dan nog"spraken zijn gedachten. Nuramon liep naar een oude steeg waar niemand kwam. Daar liep hij in en begon een tocht naar beneden,toen kwam hij een oude tunnel tegen,een ontsnappingstunnel welliswaar. "Waar in de tunnel ben je"zei hij dan weer inzichzelf. Hij veranderde niet,allesins nog niet.

Rhyna zat met angst en tranen, en de mannen bleven maar aan haar lichaam komen. De Phoenix hoorde zijn antwoord, en hij keek dan in het rond. "Een oud gebouw achtig iets dat in de tunnel een heel eind verderop bevind." Vertelde de Phoenix dan terug, en deze liet dan een fel licht tevoorschijn komen zodat enkel Nuramon het kon zien. Alweer ging er een dolk in haar huid, en ze trilde dan ook weer van angst. Ze voelde nog steeds de wonde op haar wang en keel, maar ook was deze op haar been geplaatst.

Nuramon hoorde de stem. "Ik kom"zei hij. Toen snelde hij de tunnel in richtin het licht van de phoenix. Bij elke stap kwam er een elecktrische shok door zijn lijf. De woede in hem was niet bekoeld en deed hem sneller lopen als normaal. Gedurende zijn tocht veranderde hij in de leeuw. En daardoor liep hij nog sneller. Hij was er eindelijk en gromde fel naar hun. Al snel lag de eerste op de grond omdat hij hem zijn zwaard door zich had laten steken. De andere electrkuteerde hij en die verdween in smeulende as. "Laat haar gaan"brulde hij naar de laatste man.

Rhyna trilde zo erg van de angst dat ze niet meer wist wat doen, en ze hoorde dan opeens wat lawaai. De Phoenix liet het licht schijnen voor hem, en hij keek dan ook kort in het rond. Toch hield hij Rhyna in het oog, maar ook verwarmde hij ook. De mannen schrokken plots van gebrul, en ze keken dan ook recht in de ogen van de leeuw. Haar ontvoerde nam haar op en hij wilde dan ontsnappen langs achteren, maar ookal deed hij dat hij zou niet snel genoeg zijn. Rhyna hoorde de bekende brul, en ze was blij hem te horen. Toch kon ze zijn naam niet roepen, maargoed ze gilde dan ook even kort omdat ze in beweging was.

Nuramon was sneller dan de man die er weer vandoor gaan. Hij sprong naar hem toe en duwde dan tegen zijn borstkast waardoor hij viel. Rhyna zou natuurlijk zachter vallen dan de man. Hij zette zijn nagels in zijn bort en keek hem met zijn blauwe ogen aan. "In het vervolg moet je maar luisteren"zei hij en gromde,hij zette steeds meer kracht op de man zijn borst waardoor ook zijn ribben verbrijzelden.

Rhyna kon nog steeds niet zien, en opeens viel ze plots op iets zacht. Haar lichaam trilde nog steeds, en ze voelde nog steeds het bloed lopen van haar wonden. Even sloot ze de ogen, en ze hoorde dan de stem van de leeuw. Ze begon te tasten naar hem, aangezien ze niets kon zien. Haar hart sloeg enorm snel, en ze kon nergens een kant op. Daarna voelde ze plots de vacht van Nuramon, en ze hield hem dan ook vast.

De man blaasde zijn laatste adem uit,en Nuramon de leeuw vestigde zich op Rhyna. Hij keek naar de wonden en snoof even. Hij legde zijn hoofd tegen het hare. "Rhyna ga op de grond liggen"zei hij zachtjes tegen haar. Hij zou haar genezen,hij bezat meer kracht als haar op dit moment,en daar zou hij dan ook gebruik van maken. Hij begon zich al te focussen op de wonden op haar lichaam.

Rhyna hoorde dan opeens zijn woorden, waarna ze dan haar ogen sloot. Ze ging dan maar op de grond liggen, maar ze kon niet zien waar ze op lag. Haar handen waren dan ook vastgebonden, maargoed ze voelde zich nu veilig met hem in haar buurt. Haar hart sloeg nog steeds erg snel, en ze wist niet dat hij haar ging helen. Ook wist ze al helemaal niet waar ze was, en ze sloot dan haar ogen onder de blinddoek.

Nuramon zocht naar zijn innerlijke kracht en liet die over heel haar lichaam gaan,de pijn voelde hij nu zelf,maar alles was beter dan haar zien lijden. Een ondoorzichtige gloed kwam over hun heen,en daarmee heelde hij haar wonden. De pijn zelf begon eerst in zijn poten en drong dan door tot over heel zijn lichaam,en uiteindelijk viel er niets meer te helen en opende hij zijn ogen. Hij voelde zich enkele momenten heel zwak,maar ook na een tijd was hij weer bij krachten en stond de leeuw daar in volle glorie. Hij veranderde dan naar de mens Nuramon en deed de doek af bij haar en maakte haar los.

Rhyna bleef liggen op de grond, en ze merkte dan opeens dat ze geheelt werd. Even sloot ze haar ogen, en ze merkte dan dat de doek van haar ogen werd gedaan. Even moest ze wennen aan het licht, en ze keek dan naar Nuramon als hij haar losmaakte. Ze omhelsde hem dan ook, maar ze trilde nog steeds van angst. Ze sloot haar ogen, en er vielen dan ook tranen op de grond.